اولا: در بسياری از منابع اهل سنت رواياتی درمورد نزول این آيه درباره حوادث غدير آمده است. ثانیا: بسياری از سوره های مکی آيات مدنی دارند. ثالثا: ابطح به معنی شنزاری است که سيل بر روی آن جاری می شود و در اطراف مدينه نيز مناطقی وجود دارد که مردم آن را ابطح يا بطحاء مي نامند. رابعا: منظور از عذاب در آيه 33 انفال عذاب جمعی است نه فردی. دیگر اینکه: به اعتراف نویسندگان کتابهای طبقات نگاری، نام تعداد بسیار اندکی از صحابه در این کتابها آمده است و آنچه در این مجموعه ها آمده حتی یک دهم همه صحابه نیست.

بسيارى از مفسّران و راويان حديث در ذيل آيات آغاز سوره «معارج» شأن نزولى نقل كرده اند كه وقتی پيامبر(ص) امام على(ع) را در غدير خم به خلافت منصوب كرد؛ چيزى نگذشت كه خبر آن در اطراف پيچيد. نعمان بن حارث فهرى كه از منافقان بود نزد ایشان آمد و با اعتراض به این حکم درخواست عذاب الهی کرد و خداوند او را بواسطه سنگی عذاب نمود.

برخى از علماى اهل سنّت مانند ابواسحق ثعلبی، آیه عذاب واقع را مربوط به قصه غدیر و نازل شدن عذاب بر شخصی که معترض به انتخاب علی توسط پیامبر به امامت امت بود مى دانند این حدیث مطابق رأى اهل سنت معتبر است و نزد حدیث شناسان، سلسله سند راویان آن با عناوینی چون عالم، مفسر، صحیح النقل، مورد وثوق، ثابت قدم، دانا به سنن و با ورع توصیف شده اند.

شیخ الاسلام حموئی آیه عذاب واقع در سوره معارج را مربوط به قصه غدیر و نازل شدن عذاب بر شخصی که معترض به انتخاب علی(ع) توسط پیامبر(ص) به امامت امت بود مى داند. و علمای اهل سنت او را از محدثین و فقها می دانند.

حسکانی، آیه عذاب واقع را مربوط به قصه غدیر و نازل شدن عذاب بر شخصی که معترض به انتخاب علی توسط پیامبر به امامت امت بود مى داند. این حدیث مطابق رأى اهل سنت معتبر است و نزد حدیث شناسان، سلسله سند راویان آن با عناوینی چون فقیه، فاضل، دیندار، ثقه، عابد، مامون و زاهد توصیف شده اند.

عده اى از علماى اهل سنّت احادیث مربوط به شأن نزول آیه عذاب واقع  را در کتب خود نقل کرده اند که تعدادشان به 22 نفر می رسد، از جمله حسکانی، حموئی، ابن صباغ، قندوزی و... .