آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

طبق نقل یعقوبی در تاریخ و ابن طیفور در«بلاغات النساء»، حضرت فاطمه زهرا(س) در خطبه ای که در بستر بیماری و زمانی که زنان مهاجر و انصار به عیادت او رفتند، ایراد کردند؛ در بیانی با اشاره به عدم اجرای وصیت پیامبر(ص) از نقض عهد و پیمان اصحاب گلایه و شکایت کردند.

حضرت فاطمه زهرا(سلام الله علیها) در بیانی با اشاره به عدم اجرای وصیت پیامبر(صلی الله علیه و آله) از نقض عهد و پیمان اصحاب گلایه و شکایت کردند.
یعقوبی در تاریخ خود می نویسد: در هنگام بیماری زهرا( سلام الله علیها) تعدادی از زنان قریش بر او وارد شدند، و از زهرا (سلام الله علیها) سؤال کردند: حال شما چگونه است؟ فرمود: به خدا سوگند، خود را چنین می بینم که دنیای شما را دوست ندارم، خوشحالم که شما را ترک می کنم، خدا و رسول را ملاقات می کنم در حالی که از شما شِکوه دارم، چرا که هیچ حقی برای من حفظ نشد، هیچ عهد و پیمانی در مورد من رعایت نگردید، وصیت پیامبر(صلی الله علیه و آله) را نپذیرفتید و حرمت و احترام نشناختید، در حالی که پیامبر(صلی الله علیه و آله) بیست و سه سال برای آن زحمت کشید و تلاش نمود(1).
همچنین ابن طیفور در «بلاغات النساء» می نویسد: فاطمه(سلام الله علیها) در خطبه ای که هنگام بیماری _ زمانی که زنان مهاجر و انصار به عیادت او رفتند، و به او گفتند: ای دختر رسول خدا(صلي الله عليه و آله) شب را چگونه به صبح رساندی؟_ ایراد کردند، فرمودند : شب را به صبح رساندم، در حالی که دنیای شما را دوست ندارم، و سخنان مردان شما را پس از این که آنان را آزمایش کردم دشمن می دارم، وای بر آنان. خلافت را از جایگاه استوار و متین رسالت، و ستون های محکم نبوّت و محل فرود آمدن روح الامین، و آن که در امور دنیا و دین سختگیر است به کجا انتقال دادند؟ آگاه باشید این دگرگونی، زیان جبران ناپذیری در بر دارد، چه اشکالی بر ابوالحسن وارد بود؟ بخدا سوگند، ایرادش شمشیر برنده و کاریِ او (بر دشمن) و خشم، و غضب شدید او در راه خدا بود؛ بخدا سوگند اگر همگی از او اطاعت می نمودند و تسلیم زمامی می شدند که رسول خدا(صلي الله عليه و آله) به او سپرده بود، امت را به گونه ای هدایت می کرد که کوچکترین صدمه ای متوجّه آنان نشود، و سوار بر این مرکب، دچار کمترین اذیّت و آزاری نگردند، و آنان را به آبگاهی سر شار و لبریز رهنمون می کرد که از هر دو سوی آن آب سرازیر بود، و همگی از آب زلال و گوارای آن سیراب می گشتند. و در پنهان و آشکار آنان را راهنمائی و هدایت می کرد، و خود کمترین بهره ای از خلافت نمی برد، جز به اندازه رفع تشنگی و گرسنگی و برکات آسمان و زمین سرازیر می گردید، ولی خداوند آنان را دچار نتیجه اعمال خود خواهد نمود.
بزرگان قوم گمان دارند کار نیکو انجام می دهند، آگاه باشید آنان خود برپا دارنده فساد هستند، اما نمی دانند، وای بر آنان «أفمَن یَهدی الی الحقّ أحقّ أن یُتَّبع أمَّن لایَهدِی إلا أن یُهدی» (آیا کسی که مردم را به سوی حق هدایت می کند، شایسته است از او پیروی شود، و یا آنکه هدایت نکند، مگر اینکه خود هدایت شود.)(2).(3)