برخی از مفسّران گفته اند مراد از «رؤيت» در تقاضای حضرت موسی(ع)، درخواست قطعى ترين و روشن ترين مراحل علم است که از باب مبالغه، از آن تعبیر به «رؤيت» شده است. یعنی حضرت موسی(ع) درخواست کرد تا به «علم حضوری» از ذات پروردگار آگاهی یابد. در آیات قرآن نیز هر جا كه سخن از «رؤیت خداوند» به میان آمده، منظور همین گونه از علم است. یعنی رؤیتی که در آن حاجتى به عضو بينايى نيست. آیاتی چون «كَلَّا لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْيَقِينِ» و «وَ كَذلِكَ نُرِي إِبْراهِيمَ مَلَكُوتَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ» بر چنین علم و رؤیتی دلالت دارند.

طبق دیدگاهی دیگر، تقاضای رؤیت پروردگار از سوی بنی اسرائیل بوده است؛ نه حضرت موسی(ع). ایشان تنها درخواست آنان را بیان نموده است. بنابراین، حتّی اگر درخواست رؤیت حسّی نیز در میان باشد، اشکالی بر مقام حضرت موسی(ع) وارد نیست. آیه 155 سوره اعراف، آیات 55 و 56 سوره بقره و آیه 153سوره نساء بر این واقعیّت دلالت دارند.

مردى شامي از طرف معاويه خدمت امام حسن(ع) رسيد و گفت: پادشاه روم از معاويه سؤال كرده: «بين حق و باطل چقدر فاصله است؟ حال آمده ام تا جوابش را از شما بگيرم، حضرت فرمودند: چهار انگشت است، آنچه را با دو چشم خود ببینی حق است و آنچه با دو گوش خود بشنوى چه بسا که باطل باشد». اميرمؤمنان(ع) نيز در جواب این سوال فرموده اند: «چهار انگشت است. سپس حضرت چهار انگشت را پهلوى هم گذاشته و بين گوش و چشم خود گذاردند».

امام صادق در پاسخ کسی که از او تفسیر رویت شدن خدا توسط پیامبر و رویت شدن خدا توسط بهشتیان را خواسته بود اینگونه توضیح داد که دیدن گاهی با چشم و گاهی با قلب است و منظور از دیدن خدا اگر دیدن با قلب باشد صحیح و اگر دیدن با چشم باشد منجر به کفر می شود؛ زیرا رسول خدا به کفر کسانی که خدا را به خلقش تشبیه کرده اند، حکم کرده است. سپس امام صادق با استشهاد به دو آیه 103 سوره انعام و 143 سوره اعراف بر امکان ناپذیر بودن دیدن خداوند با چشم تاکید کرد.

بر اساس روایات شخصی از امام علی(ع) پرسید: «ای برادر رسول خدا(ص) آیا پروردگارت را دیده ای؟» حضرت فرمودند: «چگونه بپرستم کسی را که ندیده‌ام؟ البته چشم‌ها با نگاه ظاهر او را نمی‌بیند ولی قلب‌ها با حقائق ایمان او را می‌بینند» در واقع لازمه دیدن خداوند با چشم سر، مخلوق بودن اوست.

سخن علماى اهل سنت در تعریف صحابى مختلف است. همانند سعید بن مسیب، که می گوید: «صحابى کسى است که یکى دو سال با پیامبر(ص) بوده و در یکى دو جنگ با او شرکت داشته است». از سویی واقدى می گوید:  هر کس رسول خدا(ص) را دیده و مسلمان شده و دین را دریافته و پسندیده است، در نظر ما صحابى است، هر چند به مدت ساعتى از یک روز باشد، لیکن صحابه بر اساس سابقه در اسلام طبقات مختلفى دارند».