حاکم در «مستدرک» از عبدالرحمن بن عوف این روایت را نقل کرده که در مدینه براى هیچ کس کودکى متولّد نمى شد مگر اینکه پیش پیامبر(صلى الله علیه وآله) مى آوردند و [حضرت براى او دعا مى فرمود] پس مروان بن حَکَم را نزد حضرت آوردند؛ حضرت فرمود: «او وزغ فرزند وزغ و ملعون فرزند ملعون است». شاید معاویه نیز به همین حدیث اشاره کرده آنگاه که به مروان مى گوید: «اى فرزند وزغ تو در آن حدّ و اندازه نیستى و این حرف ها به تو نیامده».
 

روزى که حکَم - طرد شده پیامبر(ص) - به مدینه آمد لباس پاره اى داشت و بُزى را مى راند و مردم به بدحالى او و همراهانش نگاه مى کردند، تا اینکه وارد دار الخلافه شد و پس از خروج، جامه ابریشمى پوشیده بود. عثمان صدقات قبیله اى در یمن را که بالغ بر سیصد هزار درهم بود به عمویش حَکَم بخشید.

على(ع) با ملاحظه دگرگونی هایى که در زمان عثمان رخ داده بود، و نیز دورى و بی خبرى فاحش مسلمین از اسلام اصیل، خوب مى دانست که حکومت کردن بعد از فساد دوران عثمان، بسیار مشکل است و مردم، بویژه سران قوم، زیر بار اصلاحات مورد نظر او نمى روند و عدالت او را تحمل نمى کنند. از اینرو وقتى که انقلابیون به حضرت پیشنهاد بیعت کردند، نپذیرفت. اما هنگامی که سیل مردم خسته از مظالم پیشین و مشتاق عدالت، به درخانه حضرت سرازیر گردید، امام حجت را برخود تمام دید و ناگزیر بیعت مردم را پذیرفت.

بخشش های بی حساب و کتاب عثمان به بنی امیه و گماشته شدن بسیاری از آنها به امارت استان های مختلف، سبب نارضایتی عمومی گردید. اما عثمان که معاویه را پشتیبان خود می دید باکی نداشت. هنگامی که معترضین از همه شهرهای اسلامی در مدینه جمع شدند، خلیفه نامه ای به معاویه نوشت و از او خواست با لشکری عظیم هر چه سریعتر خودش را به مدینه برساند. اما معاویه که از عمق تنفر مردم به خلیفه مطلّع بود و قتل عثمان را راهی برای نزدیک تر شدن خودش به منصب خلافت می دید از اجابت این خواسته سر باز زد.

بلاذرى در «الأنساب» نقل کرده: حکم بن أبی العاص پیوسته پشت سر رسول خدا(ص) راه مى رفت و با چشم به آن حضرت اشاره مى کرد و ادا در مى آورد و بینى و دهانش را حرکت مى داد، تا آنکه چشم و ابرویش به همان شکل باقى ماند و شل و چلاغ شد. یک روز که رسول خدا(ص) در حجره یکى از زنان خود بود، بر آن حضرت وارد شد؛ پس حضرت، با عصایى به طرف او آمد و فرمود: «چه کسى مرا در مقابل این وزغِ ملعون یارى مى دهد؟» سپس فرمود : «او و فرزندش با من در یک جا ساکن نشوند» و آنها را به طائف تبعید کرد .