پيامبر اكرم(ص) وقتي سخن از جنگ مي شد هيچ ترس و نگراني در چهره اش ديده نمي شد؛ اما وقتي سخن از قيامت و مسئله مرگ مي ‏شد، رنگ چهره مباركشان تغيير مي‏ كرد. اميرالمؤمنين(ع) مي فرمود: در شب جنگ بدر كه ديگران احساس خطر مي ‏كردند، رسول خدا(ص) پاي درختي ايستاد و تا صبح عبادت كرد. گويا فردا هرگز جنگي در پيش نيست! اما وقتي سخن از مرگ و عقبات پس از آن بود، صورتشان سرخ مي ‏شد گويا آن حضرت جهنم را مي ديد.

خوشبختى همان چيزى است كه هنگامى که انسان به آن مى رسد در خود احساس آرامش روح، تن، و وجدان مى كند؛ بنابراين اگر خوشبختی را به «آرامش» كه اثر عمومى جلوه هاى گوناگون آن است تفسير كنيم اشتباه نكرده ايم. در عصر ما همه چيز هست اما آرامش نيست با اينكه تمام تلاشها بخاطر آن صورت مى گيرد اما عجيب اين است که روز به روز فاصله ميان مردم عصر ما و اين گمشده بزرگ بيشتر مي شود! اما پيدا كردن آرامش كامل كار مشكلى نيست و يا اگر مشكل است لااقل محال نيست.

دستگاه عصبى، مهم ترین عضو بدن انسان است که احساس، حرکت هاى ارادى و غیرارادى بدن مربوط به این سیستم است، به گونه اى که اگر از کار بیفتد، تمام دستگاه هاى بدن متوقّف و مختل مى شود. مغز به عنوان مرکز سیستم اعصاب، فرماندهی تمامى نیروهاى بدن را برعهده دارد، و مخ بزرگ ترین قسمت آن، مرکز هوش، اراده، شعور، حافظه و بسیارى از اعمال روحى مانند: ترس، نگرانى و... است. با مطالعه ساختمان دستگاه عصبى و مراکز مختلف آن، به خوبی نظام شگفت انگیز بدن و جهان آفرینش را درک مى کنیم.

اگر زندگى این جهان را بدون جهان دیگر در نظر بگیریم بى معنى و پوچ خواهد بود؛ امّا ایمان به معاد به زندگى انسان مفهوم مى دهد و او را از «اضطراب» و «نگرانى» و «پوچى» رها مى سازد. ضمن اینکه بسیاری از انسانها با ایمان به معاد از تجاوز به حقوق دیگران و ظلم در حق آنها دست بر می دارند و به واسطه ایمان به چنین دادگاهی، موج نیرومندى از احساس مسئولیّت در برابر هر کار در اعماق روح انسان ایجاد مى شود که او را در برابر انحرافات، گمراهى ها، ظلم ها و تجاوزها کنترل مى کند.

رسول اکرم(ص) با این که بارها امت خود را به تبعیت از علی(ع) و محبت در حق نزدیکانش توصیه کرده بود، ولى همواره نگران کینه هاى قریش در حقّ على و خاندانش بود و مورخین نیز این نگرانی حضرت رسول را نقل کرده اند. آن دسته از قریش که فقط در ظاهر ایمان آورده بودند اگرچه در زمان حضرت علی مجالی برای عملی کردن توطئه های شان علیه خاندان حضرت رسول نیافتند اما در کمین نشسته بودند که بعد از حضرت علی(ع) انتقام شکست های زمان اسلام را بگیرند.