ایشان می فرماید: «به خدا سوگند طلحه در خونخواهى عثمان شتاب نکرد، مگر از ترس آن که از او بازخواست شود؛ زیرا کسى بر ریختن خون عثمان حریص تر از او نبود. به خدا سوگند، طلحه و زبیر و عایشه،...  خونى را طلب مى کنند که خود بر زمین ریختند و خودشان عهده دار آن بودند، پیامد خون عثمان تنها بر گردن آنان است و آنان همان گروه ستمکارند».

امام حسین(ع) در روز عاشورا طبق اقتضائات و شدت جنایات افراد و سخت دلی دشمنان، گاه به طور عام و گاهی هم افراد خاصی را نفرین فرموده اند، به عنوان نمونه نفرین حضرت به قاتلان حضرت علی اکبر(ع)، حضرت علی اصغر(ع) و جناب عبدالله بن حسن بود که از خداوند تفرقه و هلاکت و برداشته شدن برکات از آنها را خواستار شد.

پس از مرگ يزيد، بزرگان و شيعيان كوفه که خود را مقصر اصلی شهادت امام حسین(ع) می دانستند، زمينه را براى قيام آماده دیدند. سليمان بن صرد خزایی که طی نامه اى از شيعيان مدائن و بصره، قول همكارى گرفته بود. آنان با جمع آورى اسلحه و دعوت پنهانى مردم؛ در اوّل ربيع الثانى سال 65 با پنج هزار نفر سپاه به كربلا رفته وپس از توبه، به سمت شام حركت کردند. آنها در«عين الورده» با سپاه سی هزار نفری شام درگير شدند. اين نبرد سه روز به طول انجاميد و سران انقلاب به جز رفاعة بن شدّاد، همگى به شهادت رسيدند.

مختار ابن ابوعبيدة ابن مسعود ثقفى که در کودکی علی(ع) او را «كَيِّس» خطاب کرده است؛ يكى از چهره هاى سياسى و پرنفوذى است كه با درايت و زيركىِ خاصّى، با شعار خونخواهىِ امام حسين(ع) ارادتمندان آن حضرت را به گرد خود جمع كرد و براى فرصتى كوتاه زخم هاى دلشان را التيام بخشيد. مختار در سال 66 هجری قیام کرد و با انتقام از قاتلان امام حسین(ع) دل اهل بیت عصمت و طهارت را شاد نمود. او در سال67 در سن 63 سالگی توسط مصعب بن زبیر کشته شد.

نخستين عكس العمل مستقيم شهادت امام حسین(ع) جنبش توابين در كوفه بود. به محض  بازگشت سپاه ابن زیاد به کوفه، شیعیان تازه متوجه شدند چه اشتباه بزرگى مرتكب شده اند؛ زيرا امام حسين(ع) را دعوت نموده و سپس از يارى او سر باز زده و او كه بنابه دعوت آنها به عراق آمده بود، در كنار آنان به شهادت رسيده و آنها از جا تكان نخورده اند! لذا به شدت پشيمان شده خود را ملامت نمودند و گفتند ننگ اين گناه از دامن ما شسته نخواهد شد مگر آنكه انتقام خون حسين(ع) را از قاتلان او بگيریم و يا در اين راه كشته شویم.