بسیاری از متکلمان، برای اثبات وجود خدا، به دلیل تغییر استناد کردند. آنها معتقدند، ماده در حال تغییر و دگرگونی است، و هر حركت داراى آغاز و انجامى است و نمى تواند ازلى باشد بلکه نیازمند محرکی ازلی است. علوم تجربى نيز از طرق مختلف همانند قانون کهولت و فرسایش و از طریق بررسی اجسام رادیواکتیو، مسأله حدوث جهان را اثبات كرده و از اين جا ضرورت وجود يك خالق ازلى و ابدى براى پيدايش عالم هستى روشن مى شود.

امام علی(ع)  در نهج البلاغه مى فرماید: «بدانید! فرمان کوچ، براى شما صادر شده و به زاد و توشه [این راه پرخطر] راهنمایى شده اید». در واقع فرمان کوچ، همان قانون فرسودگى و مرگ است که حاکم بر زندگى همه انسانها است، کودکان رو به جوانى مى روند و جوانان رو به سوى کهولت و سرانجام مرگ است. این قانونى تخلّف ناپذیر است. سپس مى فرماید: «حال که چنین است، در این دنیا، از این دنیا، زاد و توشه اى برگیرید که فردا بتوانید خود را با آن حفظ کنید». در واقع این دستور تمام انبیاى الهى از سوى خدا آوردند.
 

شواهد و قرائنی مثل کهولت سن و پختگی فرزندان و همچنین پشیمانی آنها از گذشته با دیدن عوارض نامطلوب کارشان و مسأله تهیه آذوقه در سالهای قحطی، همه و همه یعقوب را مجاب کرد که این بار، یک واقعیت مطرح است، نه توطئه. لذا با عهد و سوگند، براى محکم کارى و تأکید بیشتر حاضر به همراهی بنیامین با آنها می شود.

اسرار این جهان به قدرى است که دانشمندان بزرگ معترفند تمام معلومات بشر در برابر آن ذره ای بیش نیست. جهان با این وسعت و شگفتی که در سراسر آن وجود دارد خصوصا عالی ترین موجود شناخته شده آن یعنی انسان، بدون اعتقاد به قیامت مفهومی نخواهد داشت. چگونه ممکن است که دنیا با این شگفتی در اختیار انسان قرار گیرد، تنها برای اینکه چند صباحی بخورد و بخوابد و عاقبت نیست و نابود شود؛ لذا مطالعه این جهان با عظمت به تنهائى دلیل بر این است که این عالم، مقدمه است براى عالمى وسیع تر و زندگی ابدی.