آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

اسرار این جهان به قدرى است که دانشمندان بزرگ معترفند تمام معلومات بشر در برابر آن ذره ای بیش نیست. جهان با این وسعت و شگفتی که در سراسر آن وجود دارد خصوصا عالی ترین موجود شناخته شده آن یعنی انسان، بدون اعتقاد به قیامت مفهومی نخواهد داشت. چگونه ممکن است که دنیا با این شگفتی در اختیار انسان قرار گیرد، تنها برای اینکه چند صباحی بخورد و بخوابد و عاقبت نیست و نابود شود؛ لذا مطالعه این جهان با عظمت به تنهائى دلیل بر این است که این عالم، مقدمه است براى عالمى وسیع تر و زندگی ابدی.

جهان آفرینش، هم از نظر عظمت و هم از نظر نظم، فوق العاده وسیع، پرشکوه و اعجاب انگیز است، اسرار این جهان به قدرى است که دانشمندان بزرگ معترفند تمام معلومات بشر در برابر آن همچون یک صفحه کوچک است از یک کتاب بسیار بزرگ، بلکه همه آنچه را از این عالم مى دانیم در حقیقت الفباى این کتاب است.
در ضمن مى بینیم این عالى ترین محصول شناخته شده عالم هستى یعنى انسان در این عمر کوتاه خود در میان چه ناراحتى ها و مشکلاتى بزرگ مى شود!
او هنوز دوران طفولیت را با همه رنج ها و مشکلاتش پشت سر نگذاشته، و نفسى تازه نکرده، دوران پرغوغاى جوانى با طوفان هاى شدید و کوبنده اش فرا مى رسد.و هنوز جاى پاى خود را در فصل شباب محکم نکرده، دوران کهولت و پیرى با وضع رقت بارش در برابر او آشکار مى شود.
آیا باورکردنى است هدف این دستگاه بزرگ و عظیم و این اعجوبه خلقت که نامش انسان است همین باشد که چند روزى در این جهان بیاید این دوران هاى سه گانه را با رنج ها و مشکلاتش طى کند، مقدارى غذا مصرف کرده، لباسى بپوشد، بخوابد و بیدار شود و سپس نابود گردد و همه چیز پایان یابد؟!
اگر چنین باشد آیا آفرینش مهمل و بیهوده نیست؟
فرض کنید: میلیون ها سال نوع انسان در این دنیا بماند و نسل ها یکى پس از دیگرى بیایند و بروند، علوم مادى آنقدر ترقى کند که بهترین تغذیه، لباس، مسکن و عالى ترین درجه رفاه را براى بشر فراهم سازد، اما آیا این خوردن، نوشیدن، پوشیدن، خوابیدن و بیدار شدن، ارزش این را دارد که این همه تشکیلات براى آنها قرار دهند؟
بنابراین، مطالعه این جهان با عظمت به تنهائى دلیل بر این است که این عالم، مقدمه است براى عالمى وسیع تر و گسترده تر، جاودانى و ابدى، تنها وجود چنین جهانى است که مى تواند به زندگى ما مفهوم بخشد و آن را از هیچى و پوچى در آورد.
به همین دلیل عجیب نیست فلاسفه مادى گرا که اعتقاد به قیامت و جهان دیگر ندارند، این عالم را بى هدف و پوچ بدانند. (1)