امام علی(ع) درباره شگفتيهای آفرینش در نهج البلاغه بیاناتی دارند؛ ازجمله اینکه: خداوند از درياى پهناور و موّاج [که از مواد مذاب و گازهای سوزان تشکیل شده بود] لايه خشك و جامدى آفريد [که تشکیل دهنده ی کرات و سیارات بود] سپس هفت آسمان به صورت طبقاتی آفرید، همه آنها به فرمان او و در اندازه اى كه او تعيين كرده بود قرار گرفتند، و زمينى به وجود آورد كه درياى عظيم و مسخّر شده اى آن را با آرامش حمل می کرد، و آبهاى جارى آن با اقتدار او ساكن شد، و امواجش آرام گرفت.

اجزاى اين عالم چنان به هم پيوسته است كه همگى يك واحد را تشكيل مى دهد. تمام كرات منظومه شمسى در آغاز يك واحد به هم پيوسته بودند و تدريجاً از هم جدا شدند و در عين جدايى به هم مربوط اند. منظومه شمسى خود جزيى از يك كهكشان بزرگ است كه به ضميمه كهكشان هاى ديگر مجموعه واحدى را تشكيل مى دهند كه قانون جاذبه همچون زنجيرى آنها را به هم پيوسته است. قوانين مختلفى كه بر جهان حكومت مى كند، مانند: قانون جاذبه و سرعت نور و قوانين حركت و ...، همه جا يكسان است. اين هماهنگى دليل روشنى بر وحدت آفريدگار جهان است.

با عنايت به فراواني کهکشانها و وسعت شگفت آورشان که بيش از ميليونها ستاره و سياره با امکان زيست دارند، مانعي براي وجود حيات و یا حتي تمدن در کرات ديگر نيست. چه بسا با مطالعه نزديکتر و دقيقتر، حياتي متفاوت از زندگي در زمين کشف شود. بسياري از دانشمندان آمريکايي، روسي و ...کاملا معتقدند علاوه بر زمين تمدن هاي ديگري نيز در کيهان وجود دارد که چه بسا پيشرفته تر باشند. علائم راديوئي بدست آمده از فضا هم اين مطلب را تائيد مي نمايد.

«حُبُک» در لغت به معناى: راه ها- چین و شکن هائى که باد روى رمل هاى بیابان یا صفحه آب یا ابر ها می اندازد- موهاى مجعد و... می باشد. تطبیق این معنى بر آسمان، یا به خاطر اشکال مختلف توده هاى ستارگان و صورت هاى فلکى است؛ یا به خاطر موج هایی که در ابرها پیدا مى شود؛ و یا توده هاى عظیم کهکشان ها است که همچون موهاى مجعد، بر صفحه آسمان ظاهر مى شود. همچنین با توجه به ریشه اصلى«حبک»، این واژه قرآنی مى تواند اشاره به استحکام آسمان ها و پیوند محکم کرات با یکدیگر باشد.

امام علی(ع) در بخشی از خطبه اول نهج البلاغه، با سه جمله آفرینش فضا را بیان نموده است. در قسمت اوّل، اشاره به گشودن فضا و در قسمت دوّم، ایجاد اطراف و جوانب آن و در قسمت سوّم، اشاره به طبقات آن می نماید. این سخن نشان مى دهد که نخستین آفرینش در جهان مادّه، آفرینش فضاى جهان بوده است.

تعبیراتى که در کلام امام علی(ع) در خطبه اول نهج البلاغه آمده، بر فرضیه هاى معروف درباره آفرینش جهان که با قرائن تأیید شده است، کاملا قابل انطباق است. 

قرآن می گوید: خورشید و ماه و زمین، از روز اوّل براى بشر مسخّر و رام شده اند، در صورتى که بشر به منابع و منافع آنها یکجا دست نیافته است، بلکه تدریجاً و در هر عصرى تا حدودى از آن آگاه می شود. بنابراین، چه مانعى دارد در عین این که سیّارات از روز اوّل براى بشر رام بوده، ولى بشر در طول زمان از آن استفاده بیشترى بنماید و به کرات آسمانى دست یابد و آنچه قرآن فرموده: «وَسَخَّرَ لَکُمْ مَا فِى السَّماوَاتِ» بطور اَتَم و اکمل مصداق پیدا کند.

خداوند در قرآن می فرماید: «جمله «إنّا کُلَّ شَىْء خَلَقْناهُ بِقَدَر»، از اندازه گیری دقیق در همه کائنات خبر می دهد. در واقع هر قدر علم و دانش بشرى پیشرفت مى کند، به این اندازه گیرى دقیق، آشناتر مى شود، این اندازه گیرى دقیق، نه تنها در موجودات ذره بینى، که در کرات عظیم آسمانى نیز حاکم است، که همه این ها نشانه های عظیمی بر وجود خداوند است.

سماوات سبع را برخی به سیارات هفتگانه و برخی به طبقات متراکم هوای اطراف زمین و برخی به کرات فراوان عالم بالا تفسیر کرده اند، برخی هم عدد هفت را دال بر کثرت دانسته اند، اما عدد سبع در اینجا اشاره به همان عدد مخصوص است نه به معنی تکثیر. منتها از آیات قرآن استفاده مى شود تمام کرات و سیاراتى را که دیده می شود همگی جزء آسمان اول است و شش عالم دیگر از دسترس دید ما بیرون است و مجموع آنها هفت آسمان را تشکیل مى دهد.