در تورات و سایر کتب پیشینیان به صراحت از شراب مسکر منع شده است. حضرت عیسی خود را پیرو تورات و کتب پیشینیان و کامل کننده آنها می دانست و هرگز نمی توانست خلاف آنها عمل کند.
بیشتر آموزه ها و تعلیمات دینی مسیح تحریف شده است و تاريخ اناجيل كنونى مي گويد كه تمام آنها ساليان دراز بعد از مسيح و بدست بعضى از مسيحيان نگاشته شده است و به همين دليل داراى تناقضهاى آشكارى است.
ضمن اینکه در تفسیر شرابی که در انجیل آمده به «مسکر» اختلاف است. همچنین در نقل انجیل لوقا و انجیل متی از «شام آخر عیسی»، سخن از میوه انگور است و صراحتی ندارد که درون پیاله شراب بوده است یا آب انگور؟
با توجه به اینکه شراب مسکر آثار سوء بر جسم و جان انسان دارد و از نظر مفاسد اخلاقى و اجتماعى نيز زيان هايى غير قابل انكار دارد، چگونه مى توان پذيرفت پيامبرى كه راهنماى اخلاقى مردم است شراب سازى كند؟!
شک نیست که این یک افسانه ساختگى و دروغین است که به این پیامبر بزرگ نسبت داده شده است، خصوصا وقتی زشتى شراب و زیان هاى بى شمار آن بر کسى پوشیده نیست، و در همه ادیان آسمانى حرام و ممنوع است.

برخی برای انکار خاتمیت به آیاتی مثل «وَ لِكُلِ‏ أُمَّةٍ رَسُولٌ» و «لِكُلِ‏ أُمَّةٍ أَجَلٌ» و «يَا بَنِي آدَمَ إِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ‏ رُسُلٌ‏ مِنْكُمْ‏ يَقُصُّونَ عَلَيْكُمْ» و... استدلال کرده اند. اما هیچ یک از این آیات منافاتی با خاتمیت ندارد زیرا امت در دو آیه نخست به معنای «گروه» می باشد و منافاتی ندارد که انسانهای بعد از پیامبر اسلام همه امت اسلام باشند. در سومین آیه هم لفظ «يَأْتِيَنَّكُمْ» که بصورت مضارع آمده به معنای تداوم رسالت در مجموعه فرزندان آدم می باشد که آخرین آنها پیامبر اسلام است.

در بسیاری از روایات اسلامى درباره تعداد پیامبران الهى بحث شده است، از جمله در روایت مشهورى، عدد آنها 124 هزار نفر ذکر شده؛ ولى در بعضى از روایات عدد آنها تنها 8 هزار نفر شمرده شده که 4 هزار از بنى اسرائیل و 4 هزار نفر از غیر آنها بودند.

«نبىّ» وحى الهى را از طریق رویای صادقه یا شنیدن صداى فرشته دریافت می کند ولى فرشته وحى را نمى بیند، ولى«رسول» علاوه بر اینها، خود فرشته وحى را نیز در بیدارى مشاهده مى کند. جمعى نیز معتقدند که نبى کسى است که دریافت وحى مى کند، خواه موظّف به ابلاغ آن باشد یا نباشد؛ اما رسول کسى است که صاحب آیین و مأمور ابلاغ آن است. بعضى نیز رسولان را پیامبرانى مى دانند که صاحب آیین جدیدند، در حالى که نبى ممکن است صاحب آیین جدید باشد یا نباشد.

امامت تنها ریاستى دینى و یا دنیوى نیست، بلکه منصبى الهى و بس عظیم است که نفوس بشر را به کمال مطلوب خود هدایت مى کند. و این که طبق نظر شیعه شرایط امامت همان شرایط نبوّت است، دلیل بر آن نیست که شیعه امام را همان نبىّ می داند. از آیه اکمال دین هم نمی توان نتیجه گرفت که نیاز به امامت به حدّى که از اصول دین باشد نیست؛ چون «دین» در آیه، تنها به معنای احکام شرعى نیست که «اکمال» در دین را به معناى بیان آن ها بدانیم.