بسیارى از کتب اهل سنت با اشاره به ولادت حضرت مهدى(عج)، به ذکر نسب آن حضرت پرداخته اند. همانند ابوالفداء اسماعیل بن على شافعى که مى گوید: «حسن عسکرى پدر محمّد منتظر صاحب سرداب است. محمّد منتظر طبق رأى امامیه دوازدهمین امام است. از القاب او قائم، مهدى وحجت است». هم چنین شمس الدین محمّد بن طولون حنفى در شرح حال امامان مى گوید: «دوازدهمین آنان، فرزندش ابوالقاسم محمّد بن حسن است... ولادتش در روز جمعه نیمه شعبان سال 255 هجرى اتفاق افتاد و هنگام وفات پدر، پنج سال داشت».

هادی عباسی، جوانى مي گسار، سبك سر و بى‏ بند و بار بود، که در محيط آلوده دربار عباسى، پرورش يافته بود. او در زمان خلافت پدرش، جمعى از خوانندگان را به بزم ‏اشرافى خود دعوت مى‏ نمود و  با بیت المال مسلمین به مي گسارى و عيش و طرب مى‏ پرداخت. بر اثر اعمال زشت او و سخت گیرهایی که نسبت به بنی هاشم داشت، کشور اسلامی دستخوش اضطراب و تشنج گرديد و موجی از نارضايتى عمومی، در جامعه پديدار گردید.

ابوالعباس سفاح فدک را به عبدالله بن حسن بن على بازگرداند، ابوجعفر عباسى آن را پس گرفت و مهدى فرزند ابوجعفر آن را به فرزندان فاطمه(ع) بازگرداند. موسى الهادى بار دیگر آن را غصب کرد و هارون الرشید نیز همین معنا را ادامه داد تا مأمون آن را با تشریفاتى به فرزندان فاطمه(ع) بازگرداند، باز متوکل فدک را گرفت و فرزندش «منتصر» آن را بازگردانند. فدک که هر روز بازیچه دست سیاستمداران، دست به دست می شد، به سرعت رو به ویرانى گذاشت و درختانش خشک شد.

پس از آنکه عبیدالله المهدی در مراکش به زندان افکنده شد، ابوعبدالله شیعی پس از استحکام موقعیت خود در سال 296 هـ در افریقیه، با سپاهی عظیم راهی آنجا شد و او را آزاد کرد و به عنوان مهدی موعود با او بیعت کرد. سپس در رقاده علناً به عنوان خلیفه با وى بیعت شد و با لقب المهدى بالله نخستین خلیفه فاطمى گشت. پس از مدتی ابوعبدالله به قتل رسید و عبیدالله پایه هاى حکومت خویش را بر خون یاران خود بنیان نهاد. او پس از آن به رتق و فتق امور پرداخت و پس از 25 سال خلافت از دنیا رفت.