اگرچه بعضى از علمای بزرگ، در اثبات حرمت «ربا» برای مسلمین به «استصحاب شرايع سابقه» نیز تمسّك مى جويند، ولى حجيّت اين نوع استصحاب محل گفتگوست و ما معتقديم حجّت نيست؛ چون اصل اساسى در استصحاب، قاعده «لا تَنْقُضِ الْيَقينَ بِالشَّكِّ بَلْ اُنْقُضْهُ بِيَقين آخَر» است و اين قاعده در اينجا جارى نيست و وقتى دينى نسخ مى شود، تمام قوانين و احكام آن نیز نسخ مى شود، نه اينكه اصل دين نسخ شود ولى قسمتى از احكامش باقى بماند.

از منابع «علم» امامان معصوم(ع) ارتباط آنها با «فرشتگان الهی» است. البته نه به اين معنى كه آنها در زمره انبياء و پيامبران بودند؛ چرا كه مى دانيم پيامبر اسلام(ص) آخرين پيامبر الهى بود و با وفات او وحى الهى پايان يافت؛ بلكه آنان همچون خضر(ع) و ذوالقرنين(ع) و مريم(س) بودند كه مطابق ظاهر آيات قرآن با فرشتگان الهى ارتباط داشتند و حقايقى از عالم غيب به قلب آنها الهام مى شد.

قانون گذارى براى انسان ها، باید صفات زیر را داشته باشد: 1- شناخت کامل نوع انسان. 2- استفاده از قانون براى شکوفا شدن استعدادهای انسانی. 3- شناخت حوادثى را که ممکن است براى جامعه پیش آید. 4- نداشتن منافع در جامعه. 5- آگاهی از تمام پیشرفت ها و همچنین انحطاط ها و سقوط ها. 6- دارا بودن حداکثر مصونیت. 7- داشتن قدرتى که مرعوب هیچ مقام و قدرتى نگردد، در عین حال فوق العاده مهربان و دلسوز باشد. بنابراین غیر از خدا و کسى که وحى الهى را دریافت مى دارد نمى تواند قانون گذار خوب و جامعى باشد.

«نبى» آن انسان والایى است که وحى الهى را دریافت مى کند و دین از طریق او به مردم ابلاغ مى شود؛ و «امام» آن انسان وارسته اى است که از طرف پیامبر، مأمور پاسدارى از دین پیامبر و رهبرى امت پس از اوست.
نتیجه این که پیامبر، پایه گذار دین است و امام حافظ و پاسدار آن. امام باید دو شرط داشته باشد؛ 1- از همه افراد امت به اصول وفروع اسلام، اعلم و داناتر باشد. 2-در برابر گناهان مصونیت (عصمت) داشته باشد.
 

بر اساس روایات، پیامبر(ص) و اصحاب او متعهد بودند بر زمین با همه انواعش سجده کنند و از آن عدول نکنند، هر چند کار دشوار باشد و هوا گرم. لیکن روایاتى هست که نشان مى دهد پیامبر(ص) با وحى الهى رخصت داد تا بر آنچه از زمین مى روید سجده شود و بدین گونه کار سجده را بر آنان آسان ساخت. انس بن مالک گوید: رسول خدا(ص) بر خُمره سجده مى کرد، هم چنین ام سلمه می گوید: پیامبر(ص) بر خمره نماز مى خواند.

رؤياها چند گونه است، تنها يك بخش از آن است كه «رؤياى صادقه» نام دارد و كليدى است براى كشف بعضى از حقايق آینده. این عقیده مورد تأیید قرآن است و با تجربه و مصادیق بسیاری نیز ثابت شده است. البته خواب به تنهايى، نمى تواند به عنوان يك منبع معرفت تلقّى گردد.

انجیل به معنى بشارت یا آموزش جدید می باشد و نام کتابى است که بر عیسى(ع) نازل شده. قرآن هر جا از کتاب عیسى(ع) نام برده انجیل را به صورت مفرد آورده است و نزول آن را از طرف خدا معرفى مى کند. بنابراین، اناجیل بسیارى که بین مسیحیان متداول است وحى الهى نیستند و بعدا نوشته شده اند.