اولا: اگر این ایراد مورد قبول باشد، باید این سوال قبل از ایراد شبهه گر مطرح باشد که چرا رسول خدا(ص) چون حضرت عیسی(ع) و به جای ایشان محفوظ و زنده نگاه داشته نشده که رهبر قیام آخرالزمان باشد؟! اگر طول عمر حضرت عیسی(ع) به واسطه ایمان دینی مورد قبول و از لحاظ علمی هم ممکن است، این طول عمر به طریق اولی برای رسول خدا(ص) شایسته و ممکن خواهد بود. اما اراده و مصلحت الهی چنین اقتضا کرده که حضرت رسول(ص) از دنیا برود و حضرت عیسی(ع) زنده بماند . بنابر همین اقتضای حکمت الهی امام و رهبر قیام آخرالزمان از اولاد رسول خدا(ص) است که روایات فریقین نیز آن را تایید می کند.
ثانیا: شأنیت والاتر مقام امامت در مقایسه با مقام هایی چون «نبوت» و «رسالت» که به نوعی اقامه تمامی وظایف و به ثمر رساننده ارزش ها و آرمان های آن دو مقام  است، اقتضای این را دارد که امام مهدی(عج) عهده دار چنین مأموریت خطیری یاشند. به خصوص که نور وجود ایشات امتداد نور وجودی پیامبر اکرم(ص) با تمام فضائل شان - اعم از خاتمیت، وسعت مخاطبین رسالت برای همیشه تاریخ، دایره گسترده تر علم و معارف، ابلاغ برترین کتاب آسمانی یعنی قرآن، عصمت مطلقی که با ترک اولی هم مخدوش نشده - بر تمامی انبیای دیگر است. در نتیجه قیام ایشان گویی قیام خود پیامبر(ص) است.

اولا: ادعای راه افتادن جنگی خانمان سوز توسط آن امام ادعایی بی اساس است و قیام ایشان با حداقل جنگ و بیشتر با تکیه بر تشنگی بشر به صلح و عدالت و تبلیغ ها و اتمام حجت های خود امام و یارانش به ثمر می نشیند. چرا که حرکت تکاملی تاریخ و آموزه های دینی راجع به آینده به ما می گوید که در عصر او سطح عقل عمومی و دانش بشری به میزان بسیار زیادی گسترش می یابد.
ثانیا: اگرچه در آن زمان اسلام با تبليغ منطقى و پی گير از طرف اكثريت قاطع مردم جهان پذيرفته خواهد شد، اما باز هم همه ادیان از بین نمی روند و گروهی هنوز متدین به ادیان دیگر باقی می مانند. زیرا آن حضرت دنبال تحمیل دین اسلام با خشونت و زور بر همگان نخواهد بود.
ثالثا: ما شیعیان معتقدیم که قیام جهانی حضرت ولی عصر(عج) نه تنها نابود کننده تمدن بشری نیست، بلکه آن را تکمیل می کند. زیرا بازگشت به عقب نه ممكن است و نه منطقى و اين بر خلاف سنت آفرينش و اصل تكامل در زندگى انسانها است.

این امتیازات بر چند نوع است؛ يك نوع مانند امتياز حضور پيامبر(ص) و بودن انسان در محضر ايشان و ديگر امامان(ع) است؛ آری ما به دلیل اینکه در عصر آن حضرات نیستیم از آثار و بركات حضور آنان محروم شده ایم؛ ولی در عصر ظهور، آن آثار و بركات شامل حال انسان ها مى گردد. نوع دوم يك سرى امتيازات است که مخصوص عصر ظهور می باشد؛ یعنی عصر ظهور، عصرى است كه بهشت واقعى براى مردم در روى زمين تحقق يافته و عصر طلايى به حساب مى آيد، عصرى كه حتى براى پيامبر اكرم(ص) نيز فراهم نشد، در این برهه از زمان از همه جهت شرايط براى يك زندگى ايده آل فراهم است، عصرى كه در هيچ يك از نقاط عالم ظلم و تعدى نخواهد بود.

با توجه به اينكه هدف نهایی از خلقت انسان، عبوديت است و اسلام به هر دو جنبه مادى و روحى او توجه دارد به اين نتيجه مي رسيم که: امام زمان(عج) هم از تكنولوژی روز استفاده مى كند و هم در گسترش آن مى كوشد.

هدف خلقت انسان، رسيدن به تكامل است و در عصر ظهور، زمينه مساعدى براى رسيدن به آن كمال پيدا مى شود؛ لکن اين شرايط و قابليت ها هنگامى به بار مى نشيند، كه بشر به مدت كافى در آن عصر زندگى كند، تا در سايه حكومت عدل گستر الهى به نهايت كمالش برسد؛ زیرا، اولا: هدف امام(عج) از برپایی حكومت پياده شدن عبوديت در تمام جامعه است كه اين به نوبه خود اقتضاء دارد كه بشر عمرى طولانى در عصر ظهور داشته باشد. ثانيا: بعيد به نظر مى رسد كه زمان ظهور، که وقت نتيجه گيرى از انتظار چند هزار ساله است، كوتاه تر از مقدمه اش باشد.

در اعتقاد به «رجعت»، آثار و فوايد بسياري مترتب است از آن جمله: 1- از آن جهت که عصر ظهور به مانند بهشت روي زمين است و از طرفي ديگر مفاد روايات بیانگر این است که رجعت مخصوص انسان‏ هاي بسيار خوب و بسيار بد است؛ لذا اين اعتقاد انسان را تشويق مي‏ کند تا بکوشد و مصداق انسان خوب گردد تا بتواند در عصر ظهور و حکومت حضرت مهدي‏(ع) به اين فضيلت نايل آيد. 2- از آنجا که انسان قبل از ظهور بايد زمينه‏ ساز ظهور مهدي‏(ع) باشد لذا بحث از رجعت اثر تربيتي و جنبه عملي دارد.

در اينكه مقصود از «قضاوت جديد» در عصر ظهور توسط حضرت چيست دو احتمال وجود دارد: 1. مقصود، خط مشی جديد با برنامه هاى بسيار متنوع و پيشرفته براى بشر در عصر ظهور است. 2. مقصود، داشتن اسلوب جديد در قضاوت و فصل خصومت بين مردم است همان گونه كه در روايات به آن اشاره شده كه حضرت مهدي(عج) به حكم داوود(ع) عمل خواهد نمود و درخواست بيّنه و شاهد نمى كند.

منظور از آوردن «سنت جديد» از سوي امام زمان(عج) اين است كه گستردگي و همچنین جهاني و خاص بودن حكومت حضرت و رسيدن بشر به سطح عالى فكرى و پيشرفت عقلانى، باعث متفاوت شدن روش حكومتى حضرت با حكومتدارى ديگران خواهد شد، گرچه در اصول و چهارچوب احكام اسلامى تابع سنت پيامبر(ص) است و شاید مقصود، تفاوت سنت و روش حكومتى حضرت با روش حکومت های قبلی باشد كه جدید به حساب می آید.

دليل قطعي بر شهادت حضرت مهدى(عج) وجود ندارد؛ چون اولاً: مسئله شهادت حضرت، با روايات دلالت کننده بر اصلاح عموم مردم در عصر ظهور، سازگارى ندارد. ثانياً: روايات عام شهادت امامان(ع) را مى توان در مورد امام زمان(عج) تخصيص زد. ثالثاً: روايت شهادت حضرت بدست زن تمیمی مشكل سندي دارد. رابعاً: رواياتى وجود دارد كه حضرت مهدى(عج) به مرگ طبيعى از دنيا مى روند.

اینکه هنگام ظهور عقل ها كامل مى گردد، اين طور نيست كه از روى جبر باشد؛ بلكه به لحاظ اسباب طبيعى آن است؛ يعنى با وجود حضرت است كه مردم از بركاتش استفاده كرده و به كمال عقلى خواهند رسيد و گرنه با نبود ايشان، مردم به جاهليت بازگشت خواهند كرد.