در روایات آمده است كه هوشيارترين مردم كساني هستند كه بيشتر از همه به ياد مرگ باشند و خود را براى آن مهيّا كنند. آنهائي كه هم شرف دنيا را براى خود فراهم كرده اند و هم كرامت آخرت را. دليل آن هم روشن است؛ زيرا ياد مرگ، عامل بازدارنده مهمّى در برابر گناهان و تلاش هاى بيهوده آميخته با حرص و طمع محسوب مى شود.

از ظاهر كلام امام علي(ع) در حکمت 130 چنين بر مى آيد كه ايشان با ارواح مردگان سخن گفته و آنها نيز سخنان امام(ع) را درك كرده اند. اما این سوال پیش می آید که چرا در قرآن آمده: «تو نمى توانى سخن خود را به گوش آنان كه در گور [خفته اند] برسانى»؟ در پاسخ می توان گفت: مشركان قطعاً سخنان پيامبر(ص) را مى شنيدند؛ اما این سخنان در دل و جانشان نفوذ نمى كرد، بر اين اساس آيه می گوید؛ همان گونه كه نمى توانى مردگان را هدايت كنى اين قوم مشرك را نيز نمى توان هدايت كرد، چرا كه گوش شنوا ندارند.

حضرت علی در بیماری که منجر به رحلت پیامبر(ص) شد همواره همراه حضرت رسول بود، هم در زیارت اهل قبور بقیع، هم در منتقل شدن از منزل میمونه به منزل عایشه و نیز در آخرین لحظات زندگی ایشان.

این یکی از تهمت هايی است که وهابيان به شيعيان وارد مي كنند. تمام فتاواى مراجع بر اين اصل استوار است كه نذر، نوعى عبادت است و مانند بقيه عبادات بايد براى خدا باشد و در ماهيت و حقيقت نذر«للَّه» بودن مدخليت دارد. بلى نذر كننده مى تواند ثواب كارى را كه نذر كرده، پس از انجام، به هركس كه خواست هديه كند. لذا شيعيان وقتى مى گويند: نذر امام(ع) نمودم، مقصودشان همين است که كار خير را براى خدا بجا آورده و ثواب آنرا هديه به امام(ع) نمايند.

ایشان در شرح احوال «مردگان» می فرماید: «آنها همسايگانى هستند كه هيچ صدايى را پاسخ نمى گويند، به گريه ها اعتنا ندارند! و به همسايه خود کمکی نمى كنند. نه از زيان آنها ترسى است و نه به دفاع آنها اميدى، برون زمين را به درون آن تبديل كرده اند و خانه تنگ و تاريك را به جاى خانه هاى وسيع و غربت را به جاى ديدار اهل و عيال پذيرفته اند و ...». البته این سخن درباره دنياپرستان غافل و بى خبر مى باشد. اما طبق روایات، ارواح مومنین گاه دور هم جمع مى شوند و از حال يكديگر آگاه مى گردند و براى خود مجالسى دارند.