رعایت حجاب منحصر به آموزه های اسلامی و پیروان این دین نیست. در آیین زرتشت تحکیم پایـه های خـانواده و پوشـیدگی زن همواره مـورد توجّه و توصیه بوده است. به گواهی نقاشی ها و نگارگری های باقی مانده از دوران ایران باستان، زرتشتیان‌ در طول تاریخ پوشـش کـامل داشته اند.
در کتاب مقدس یهودیان، تفاسیر آن و شریعت برآمده از آنها روایت های تاریخی و احکام بسیار متنوعی راجع به لزوم پرده پوشی زنان و مقررات مربوط به شیوه تعامل خانوادگی و اجتماعی آنها و پوشش شان وجود دارد.
در آیین مسیحیت نیز حجاب امری رايج و مورد تأکيد بوده است. سيره عملی‌ مسيحيان‌ درصدر‌ مسيحيت تایید کننده فرهنگ رعايت حجاب‌ در اجتماعات است. نقش نگاری مریم مقدس با شنل پوشیده نیلی رنگ و لباس کاملا پوشیده و بلند راهبه های مسیحی نیز یکی دیگر از نمودهای فرهنگ حجاب نزد مسیحیان است.

در آیاتی از سوره های حج و الرحمن، چیزهایی درباره پوشش حریر بهشتیان و مستور بودن حورالعین های بهشتی مورد اشاره قرار گرفته است؛ ولی تصریحی درباره میزان و حدود و ثغور این پوشش ذکر نشده است.
با این حال نباید فراموش کرد که تنها انگیزه پدید آمدن حجاب ناپاکی چشم ها و انحراف قلوب و هوس نیست تا با منتقی شدن این موضوعات در بهشت، نیازی به پوشش در بهشت نباشد.
پوشش به عنوان کمالی برای زنان، سبب زیبایی هر چه بیشتر آنها می شود و مسلما این زیبایی برای زنان بهشتی خواستنی تر و سزاوارتر است.

در روایات تعابیر متعددی در این باره آمده از جمله: كوتاه كردن آرزوها شعار مؤمنان و لباس اهل يقين است؛ کوتاهی آرزو موجب ورود به بهشت می شود؛ مردم آنچه به آن نمى رسند، آرزو مى كنند؛ اهتمام به روزىِ فردا نكنيد كه اگر فردا جزء عمر شما باشد روزى هم با عمر شما مى آيد؛ آرزو، نيرنگ باز و ضرر زننده است؛ اگر بنده، مرگ و سرعت آن را به سوى خود ببيند، از آرزو ناراحت و بيزار مى شود؛ اگر اجلها ظاهر مى شدند، زشتى و عيب و بى ثمر بودن آرزوها آشكار مى گرديد و ...

«لباس» به معنى پوشش است که در قرآن گاهی در معنى حقيقى و گاهی در معانى مجازى استعمال شده است. لباس در معنای حقیقی سه ويژگى دارد: عيب انسان را مى پوشاند، انسان را از خطرات حفظ مى كند و زينت انسان است. خداوند در قرآن در مواردی نیز «شب»، «تقوا» و «همسران» را به لباس تشبيه نموده و کلمه «لباس» را در غير معناي حقيقى خود استعمال کرده است.

خداوند در سوره روم «خواب» را یکی از نشانه های علم و قدرت خود معرفی کرده است. این مساله شاید به خاطر طراحی مکانیسم اجباری استراحت بدن باشد؛ زیرا بدن انسان بر اثر کار و تلاش خسته می شود و خداوند متعال نیز با طراحی مکانیسمی اجباری، انسان را وادار می کند که طی استراحتی بی اختیار، آرامش خود را بازیابد. در سوره «نبأ» خواب مایه آرامش معرفی می شود و در سوره «انفال» نیز با اشاره به خواب سبک مسلمانان طی جنگ بدر، وجوه آرامش بخش این گونه خواب مورد اشاره قرار می گیرد.

مطالعه پوشش بانوان دوره های گوناگون تاریخ ایران پیش از اسلام نشان می دهد که زنان ایرانی لباس های پوشیده داشتند و حیا و عفاف خصوصیت ذاتی این زنان حتی پیش از ورود اسلام بوده است. حیا و عفافی که عامل مهمی در پذیرش حکم شرعی «حجاب» بعد از ورود اسلام به ایران بود.
در ميان اقوام و تمدن های عهد‌ باستان‌، پوشش زن ايرانی در مقايسه با پوشش تمدن های ديگر کامل تر است. از اين رو، در هـيچ کتيبه ای نمي توان زن ايرانی را‌ با سر برهنه مشاهده کرد‌. در‌ تمامی مواردی کـه از زنان در شاهنامه نام برده شده، سخن از پوشیدگی، اصالت، پاکی، راستی و نمونه کامل زنـانگی آنان است‌.
مـجسمه ها و نـقش های برجسته و تصاویری که از دوره های مختلف ایران قبل از‌ اسلام برجا مانده، همه نـشان مـی دهد که هم پوشاک مردان و هم پوشاک زنان‌ بلند و گشاد است. در ایران باستان‌ تمام‌ زنان سرپوشی بر سـر داشـتند و این همان روسری یا حجابی است کـه زنـان زرتشـتی حـتی امروز هـم بـرای رفتن به آتشکده‌ از‌ آن استفاده می نمایند. تن پوش های ایرانیان، از جمله پوشش زنان به گونه ای بـوده است که تمام اندام های تن را فرا گرفته و در آن رعایت ادب، وقار و متانت اخلاقی به چـشم‌ می خورد.

حضرت رسول(ص) بخشی از پول زره ای که امام علی(ع) برای تامین هزینه مهریه حضرت زهرا(س) فروخته بود، به خرید جهیزیه اختصاص داد. جهزیه ای بسیار ساده متشکل از 18 قلم جنس که از مقداری لباس ساده و چند بالش و پرده و حصیر و یک مشک و مقداری ظروف ساده و گلی تجاوز نمی کرد.

رسول خدا(ص) و اصحابش حتّی با تحمّل گرما و رنج بر زمین سجده مى کردند؛ تا اینکه خداوند براى رفع حرج اجازه داد در صورت وجود عذر یا ضرورت بر جامه سجده کنند. انس بن مالک گوید: «هرگاه با پیامبر(ص) نماز مى خواندیم و یکى از ما نمى توانست پیشانى بر زمین بگذارد، لباس خود را پهن کرده، بر آن سجده مى کرد». این روایت تصریح دارد که آنان در حال ضرورت چنین مى کردند، پس قرینه مى شود بر اینکه این روایت هاى مطلق هم در موارد ضرورت مقید می شوند.

در آوردن انگشتر مطابق هيچ فتوايى «فعل كثير» و موجب اشكال در نماز نيست؛ به خصوص اگر اشاره كرده باشد و سائل شخصاً در آورده باشد. ضمن اینکه فقهاء تصريح كرده اند كه حتى كشتن حيوان گزنده مانند عقرب در حال نماز و يا برداشتن و گذاشتن بچّه كوچك در آن حال و يا شمردن عدد ركعات نماز به وسيله سنگريزه و حتى شستن گوشه لباس يا دست اگر در حال نماز نجس شود، ضررى براى نماز ندارد.

از حقوق لازم بر انسان، حق معلم است. امام علی(ع) فرمود: «كسى كه حرفى به من تعليم دهد مرا بنده خود كرده است». در جای دیگر امام علی(ع) می فرماید: «از حقوق معلم اين است كه زياد از او سؤال نكنى و لباس او را نگيرى و اگر بر مجلس عالم وارد شدى بر او سلام ويژه تقديم نمایی و در مقابلش بنشینی و با گوشه چشم و دست به او اشاره نكنی و با زياد صحبت كردن او را ناراحت ننمایی و... ».