صفت رذیله «بخل» دارای آثار زیانباری است؛ از جمله اين كه بخيل زود دوستانش را از دست مى دهد و در زندگى در برابر انبوه مشكلات غريب و تنها مى ماند. بخيل، هميشه زحمت مى كشد اما ثمره كارش را وارثانش مى برند؛ در دنيا بر خود سخت مى گيرد و در آخرت نيز گرفتاريش به خاطر اندوختن اموال فراوان زياد است؛ بخيل زندگى فقيرانه اى دارد؛ زيرا، هنگامى كه «بُخل» انسان شدت مى يابد، نسبت به خويشتن هم بخيل مى شود و آسايش زندگى اش از بين مى رود و هميشه در فكر حفظ اموال خويش و افزودن آن است و ...

امام علی(ع) در بیان اهداف خود از پذیرش حکومت می فرماید: «خدايا! تو مى دانى آنچه را در امر حكومت انجام داديم، نه به خاطر سلطنت و مقام بود، و نه براى نيل به متاع دنيا». از این رو وقتی شوراى شش نفره عمر، پذیرش حكومت امام را مشروط به انحراف از مسير پیامبر(ص) قرار دادند، ایشان نپذيرفت. سپس می فرماید: «خدایا! اگر حكومت را پذيرفتم به خاطر اين بود كه نشانه هاى محو شده دين را بازگردانم، و حدود و قوانين تعطيل شده را اجرا نمایم».

خداوند در این آیه می فرماید: «به آنچه نازل کرده ام ایمان بیاورید؛ که نشانه هاى آن با آنچه در کتاب هاى شماست مطابقت دارد؛ و آیات مرا به بهاى ناچیزى نفروشید». بعضى از مفسران شان نزولی را از امام باقر(ع) نقل کرده اند: «هر سال میهمانى ای از طرف یهودیان براى حُیّى بن اخطب، و کعب بن اشرف، و جمعى دیگر از یهود، ترتیب داده مى شد، آنها نیز نمی خواستند این منفعت کوچک به خاطر قیام پیامبر(ص) از میان برود، از این رو به تحریف آیات «تورات» پرداختند، و این همان «ثمن قلیل» است که قرآن به آن اشاره مى کند».

از مسائل مهم كه بايد آن را جزو اركان تأثير قرآن در قلوب دانست «اخلاص در قرائت» است، اگر عملى بدون آن صورت گيرد، بى ارزش و از درجه اعتبار خالى است. اخلاص، روح عبادت و رأس المال تجارت هاى اخروى است. اگر قرائت قرآن براى اغراض غير الهى مثل اينكه مردم خوششان آيد، يا به اين وسيله دكّانى باز كرده و قصد پول به جيب زدن داشته باشد، ثواب ندارد بلكه عقاب دارد ...

امام علی(ع) با اشاره به عیوب دنیا، انسان را از دلبستگی به آن برحذر داشته و می فرماید: «دنيا منزلگاهی برای كوچ كردن است و جاى اقامت نيست». همچنین می فرماید: «دنيا سرايى است که حلالش با حرام و شرينى اش با تلخى به هم آميخته شده و ...، و خدا آن را مخصوص اوليائش نساخته». در واقع اگر متاع دنيا ارزشمند بود خداوند آن را به دوستانش اختصاص مى داد. سپس توصیه مى فرمايد: «پس آنچه خداوند بر شما واجب كرده را جزءِ خواسته هاى اصلی خود قرار دهيد و پيش از دعوت به مرگ آماده شويد».

امام علی(ع) با سرزنش هایی توام با استدلال خطاب به دنیاپرستان می فرماید: «هرگز محروم شدن از مقدار زيادى از آخرت، شما را غمگين نمى كند، اما از دست رفتن مقدار ناچيزى از متاع دنيا شما را پريشان می سازد، گويى اين جا سراى اقامت هميشگى شماست و متاع دنيا هميشه براى شما باقى مى ماند». اين تفاوت، از دو چيز سرچشمه مى گيرد: يا ايمانها نسبت به آخرت ضعيف است و آن را حلواى نسيه مى دانند، و يا على رغم ايمان به آخرت، آن قدر هوا و هوسها بر آنها چيره شده كه جز لذّات زودگذر و گاه موهوم و خيالى را نمى بينند.