در توصيف سدّ «ذوالقرنین» و موقعيت جغرافيايى آن در نقشه سياسى جهان و دولتى كه بر منطقه ساخت سدّ حكم مى‌راند، بايد بگوييم: این سد بين سال‌هاى 539 و 529 پيش از ميلاد در مكانى كوهستانى و مرتفع بنا شده؛ و به عنوان مانعى در ميان دو ديواره بلند که به «تنگه داريال» معروف است بکار می‌رفته؛ و در تمام نقشه‌هاى سياسى عصر حاضر، در جمهورى «گرجستان» واقع است.

داستان «يأجوج و مأجوج» در قرآن حقیقتی تاریخی است. برخى بررسی‌ها نشان مى‌دهد كه اصل يأجوج و مأجوج از فرزندان يافث بن نوح است و اين نام از «اجيج نار» به معناى شراره‌هاى آتش گرفته شده است. اين عنوان استعارى، اشاره به فراوانى و خشونت آنان دارد. برخى از نكته‌سنجان در بحث ريشه نژادى آنان گفته اند: ريشه مغول و تاتار به شخصى كه به آن «ترك» گفته مى‌شده است، بر مى‌گردد و اين همان كسى است كه ابوالفداء او را «مأجوج» ناميده است. بنابراين از اين گفته روشن مى‌شود كه مقصود از يأجوج و مأجوج، مغول و تاتار است. آنان منطقه شمالى آسيا را اشغال كرده بودند و سرزمين آنان از «تبت و چين» تا اقيانوس منجمد شمالى ادامه داشت و از غرب به بخش‌هاى مجاور «تركستان» منتهى مى‌شد.

عیسی(ع)  خود را بنده و فرستاده ی خدا می دانست، با این وجود، مسیحیت به تثلیث تغییر مسیر داد. در تاریخ نفوذ عناصر بیگانه در تعالیم مسیح، دو نفر نقش اساسی داشتند: 1- پولس که با آمیختن آموزه های مسیحی با عقاید یونان و روم، در جلب نظر ملل مشرک، به دین جدید ، نقش اساسی ایفا کرد. 2-  کنستانتین کبیر که در زمان وی مسیحیت مذهب رسمی گردید و در مقابل گرفتن برخی امتیازات،، امتیازاتی را هم واگذار کرد. بدین ترتیب، مسیحیت به دینی تبدیل شد که با ملل مختلف به داد و ستد پرداخت و فرهنگ بیگانه را پذیرا شد.

اعتبار کتاب مقدس در گذشته و حال مورد انتقاد شدید اندیشمندان بسیاری قرار گرفته است؛ به طور مثال، بولتمان، بزرگ ترین متخصص عهد جدید در قرن بیستم، در تاریخ سنت، به ارزیابی کتاب مقدس می پردازد؛ از نظر او، بسیاری از سخنان مکتوب عیسی(ع) گفته های خود او نیست، بلکه محصول حیات جوامع اولیه مسیحی به شمار می آید. آدولف فون هارناک، مورخ توانای قرن نوزدهم و بزرگ ترین متخصص آثار آباء کلیسا در عصر خود، در تاریخ اصول ایمان، این باور را مطرح کرد که انجیل تحت تأثیر فلسفه ی یونان تغییر یافته است.

تاریخ همواره شاهد حکومت هایی بوده که نگرش های مختلفی در حکمرانی  داشتند. همانند حکومت «دیکتاتوری»، که سلطنت در دست یک نفر است و او بر طبق میل و اراده خود عمل می کند. همچنین حکومت «دموکراسی» که به معنی حکومت مردم است؛ که بر اساس نوع علاقه و ارتباط بین مجتمع و دولت با مشارکت مردمی، ایجاد می گردد. از سویی حکومت دینی؛ نظامی است بر اساس اعتقاد دینی، یعنی خداوند منشأ حکومت است و حاکم، سلطه خود را از خدا می گیرد. از این رو خداوند به پیامبر(ص) می فرماید: «بین آنان به چیزی که خداوند نازل کرده حکم کن».

مطالعه تاریخ پوشش اقوام گذشته نشان می دهد که پوشیدن لباس برای پرهیز از زشتی برهنگی نقش مهمی برای آنها داشته است. برای نمونه در ایران باستان همواره در میان تمامی اقوام، پوشیدن لباس بلند و گشاد برای زنان مرسوم بود. زنان حوزه مدیترانه و یونان و آسیای صغیر نیز حداقل هنگام خروج از منازل و حضور در بازارها، صورت های شان را می پوشاندند. در انگلستان موهای زنان در زیر روسری هایی از جنس کتان مخفی می شد و جامه های بلند و جوراب های ضخیم، ساق زنان را می پوشاند. در اسپانیا زنان از کالسکه های دربسته برای تردد استفاده می کردند و روی شلوارهای شان نیز بعضا دامن هایی پرچین به تن می کردند. در فرانسه موها اغلب در کیسه ای ابریشمی پنهان می شد و هنگام سوارکاری یا پیاده روی، علاوه بر استفاده از شلوارهای کتان، بر چهره ماسک هم کشیده می شد.

عده اى از فلاسفه قديم يونان مانند «كلبيون» معتقد بودند سعادت فقط جنبه روحى دارد و وضع جسمى و مادى، كوچكترين اثرى در سعادت انسان نخواهد داشت. در مقابل اين عقيده «اگزيستانسياليست ها» هستند كه سعادت را منحصراً در بهره بردارى بى قيد و شرط از لذايذ مادى مى دانند. اما از نظر اسلام، از آنجا كه حقيقت وجود انسان از هر دو قسمت جسم و روح تشكيل يافته، بنابراين سعادت را هم بايد در هر دو قسمت جستجو كرد و مسلماً هر برنامه اى كه تنها به يك قسمت از وجود انسان توجه داشته باشد متضمن سعادت او نخواهد بود.

پیدایش کلیسای ارتدوکس قبل از آن که ریشه ی اعتقادی داشته باشد، منشأ جغرافیایی داشته و ناشی از جدایی وتجزیه  روم به بخش شرقی و غربی بود. امروزه مسیحیان روسیه، یونان، بلغارستان، صربستان، آلبانی و رومانی پیرو کلیسای ارتدوکس اند و کلیساهای محلی کوچک تر، یعنی کلیسای سوریه، گریگوری ارمنی، قُبطی و اتیوپی هم منسوب به این شعبه از مسیحیت هستند.