امام علي(ع) درباره تنبيه «پیمان شکنان» می فرماید: «دورى و فراموشى، كيفر پيمان شكنان است». درباره مجازات «پیمان شکنان» دو راهکار وجود دارد؛ نخست اقدام متقابل، پيمان شكنى در مقابل پيمان شكنان، و راه ديگر اين كه، انسان آنها را از صفحه زندگى خود حذف كند و براى هميشه فراموش كند که اين مجازات بسیار سنگينی است؛ زيرا آنها نه تنها يك دوست وفادار را از دست داده اند؛ بلكه ديگران هم كه از اين رخداد باخبر شوند از پيمان شكن فاصله مى گيرند.

از منظر قرآن جنک دارای اهدافی است؛ همانند: دفع هجوم دشمنان، که همان جهاد دفاعی است و قرآن در این باره می فرماید: «در راه خدا، با کسانی که با شما می جنگند، نبرد کنید». هم چنین از دیگر اهداف جنگ، دفاع از مستضعفان و مظلومان است و می فرماید: «چرا در راه خدا، و مردان و زنان و کودکانی که[به دست ستمگران] تضعیف شده اند، پیکار نمی کنید؟!». از سویی جنگ با پیمان شکنان را از دیگر اهداف جنگ دانسته و می فرماید: «آیا با گروهی که پیمان های خود را شکستند و تصمیم به اخراج پیامبر گرفتند، پیکار نمی کنید؟!» و ...

در کتب البدایه و النهایه، اُسدالغابه، تاریخ دمشق و دعائم الاسلام آمده که امام علی(ع) در هنگام جنگ نهروان فرمود: «پیامبر خدا(ص) دستور جنگیدن با ناکثین، مارقین و قاسطین را به من داد و من به این کار مأمورم». همچنین امام على(ع) در نهج البلاغه می فرماید: بدانید که خداوند، مرا به پیکار با تجاوزگران، پیمان شکنان و فساد کنندگان در زمین، فرمان داده است. تفسیر عیاشی و ابن ابى الحدید در شرح نهج البلاغة نیز به این مطلب اشاره کرده اند.

امام علي(ع) در نهج البلاغه تاكيد كرده است كه هجرت او از مدينه به كوفه، در واقع يك امر اضطرارى بوده، نه به اين خاطر كه مردم كوفه شايستگى داشته باشند تا امام(ع) با علاقه به سوى آنان هجرت كند؛ اما مردمِ مدينه، رسول خدا(ص) را كه با علاقه و محبّت به سوى آنان هجرت نمود با روي باز پذيرفتند و نشان دادند كه واقعاً شايستگى آن را داشتند. حضرت مى فرمايد: «آگاه باشيد! به خدا سوگند! من به ميلِ خود بسوى شما نيامدم؛ بلكه حوادث اضطرارى مرا به طرف شما حركت داد!».