راوندی در سروده اش در مدح اهل بیت(ع) به غدیر اشاره کرده و گفته: «... ألم یجعل رسول الله یوم الـ***ـغدیر علیّا الأعلى إماما...»؛ (... آیا پیامبر خدا در روز غدیر علىِ أعلى را امام قرار نداد؟!...).

فنجکردى درباره غدير چنين سروده: «لا تنکرنّ غدیر خم إنه***کالشمس فی إشراقها بل أظهر...»؛ (غدير خم را انکار نکن، همانا آن مانند خورشيد درخشان بلکه روشن تر از آن است... غدير خمّ، امامت و کمال و جلال حيدر است که تا روز قيامت ذکر مى شود...) .

گویا شمس الدین محمد بن خورشاه در سال 710 هـ از دنیا رفته و بر سر جانشین وى اختلافاتى در گرفته است. در اینجا نیز نزاریان به دو فرقه محمدشاهى و قاسم شاهى تقسیم شدند.  فرهاد دفترى قائل است که آثار محمدشاهى به این اختلاف اشاره کرده و آن را به بلند پروازى هاى قاسم نسبت مى دهند.

ابو محمد بن داود حلى پیرامون واقعه غدیر چنین سروده است: وإذا نظرت إلى خطاب محمّد *** یوم الغدیر إذ استقرّ المنزل. من کنت مولاه فهذا حیدر *** مولاه لا یرتاب فیه محصّل. لعرفتَ نصَّ المصطفى...؛ و چون نگاه کنى به خطاب محمّد(ص) در روز غدیر آنگاه که در جایگاه خود مستقرّ شد: هر کس من مولاى او هستم پس این حیدر مولاى اوست که در آن هیچ صاحب علمى شکّ نمى کند. پس آن گاه تصریح مصطفى را به خلافت بعد از خود مى فهمى، آن تصریح غرّائى که جاى تأویل و توجیه ندارد.

جعفر بن حسین درباره غدیر خم چنین سروده: «إنّ الإمامة بالنصوص***لمن یقوم بها مقامه/ کمقاله فی یوم خم***لحیدر لمّا أقامه/ من کنت مولاه فذا***مولاه یسمعهم کلامه»؛ (همانا امامت به واسطه نصوص ثابت مى شود، مانند گفتار پیامبر(ص) در روز غدیر که فرمود: هر کس من مولاى او هستم پس این (على) مولاى اوست...) .

ابو على بصير درباره غدير چنين سروده: «... إختار یوم الغدیر حیدرة***أخا له فی الورى وآخاه...»؛ ( در روز غدير، حيدر را در ميان همه خلايق به برادرى برگزيد و با او عقد اُخوّت بست، و به همراه او و همسرش و دو فرزندش با مشرکان مباهله کرد، و...) .