ایشان می فرمايد: «امام شما از دنيايش به دو جامه كهنه و از غذاهايش به دو قرص نان قناعت كرده ... اگرچه شما نمى توانيد اين چنين باشيد؛ ولى مرا با پرهيزكارى و پيمودن راهِ درست يارى دهيد ... اين دنيا در چشم من بى ارزش تر از شيره تلخ درخت بلوط است! ... آيا همان گونه كه گوسفندان، شكم را از علف ها پر مى كنند و استراحت مى كنند، علی هم بايد از زاد و توشه خود سير شود و به استراحت پردازد؟ در اين صورت چشمش روشن باد كه پس از سال ها عمر، به چهارپايان اقتدا كرده است».

امام علی(ع) در خطبه 42 نهج البلاغه مى فرمايد: «هر يك از دنيا و آخرت، فرزندانى دارند [كه به آن دل بسته اند]؛ امّا شما از فرزندان آخرت باشيد، نه از فرزندان دنيا!». منظور ایشان از فرزندان دنيا، دنياپرستان بوده و فرزندان آخرت، مؤمنان صالح می باشند. این تعبیر از آن جهت است كه همواره فرزند از طريق وراثت شباهت زيادى به والدين خود دارد. فرزندان دنيا جز خور و خواب و عيش و عشرت، نمى شناسند و تنها به دنيا دل بسته اند؛ ولى فرزندان آخرت، عشق به خدا دارند و از مواهب دنيا براى سعادت ابدى خود بهره مى گيرند.

سلفیّه براى اثبات اعتقادات خود به جاى بکارگیرى عقل و منطق، به نفى و انکار و جنگ با اعتقادات دیگر مذاهب بر مى خیزند و در این راه از عوام مردم و دنیاپرستان نیز استفاده مى کردند، کسانى که جهل و امّى گرى بر آنان سایه افکنده بود.

بر اساس روایات، سجده كردن بر خوردني ها و پوشيدني ها بخاطر اینکه مسجود دنیاپرستان می باشد جایز نیست. امام صادق(ع) در جواب این سوال فرمودند: «سجود، خضوع براى خداوند عزّوجل است، پس جايز نيست بر مأكول و ملبوس، زيرا فرزندان دنيا و دنياپرستان بنده و عبيد مأكول و ملبوسند [گويا بر آنها سجده مي كنند] و سجده كننده براى خدا، جايز نيست پيشانى خود را در سجده بر جاى سجده دنياپرستانى گذارد كه دنيا فريبشان داده است و سجده بر زمين افضل است؛ زيرا نشان دهنده تواضع و خضوع بيشتر براى خداوند است».

امام علی(ع) در تبیین اوصاف ائمه معصومین(ع) می فرماید: «هرگز زمين از كسى كه به حجت الهى قيام كند خالى نمى شود؛ خواه ظاهر باشد یا پنهان. خداوند به واسطه آنها دلايلش را حفظ مى كند تا به افرادى نظير آنها بسپارد. دانش با حقيقتِ بصيرت به آنها روى آورده و روح يقين را لمس كرده اند. آنان آنچه را دنياپرستانِ هوس باز، مشكل مى شمردند آسان يافته اند. آنها در دنيا با بدن هايى زندگى مى كنند كه ارواحشان به عالم بالا تعلق دارد، آنان خلفاى الهى در زمين و دعوت كنندگان به سوى آئينش هستند و من به دیدن آنها مشتاقم».

امام علی(ع) درباره وابستگی به «دنیا» می فرماید: «از كسانى مباش كه درباره دنيا همچون زاهدان سخن مى گويد اما مانند دنياپرستان عمل مى كند»، اشاره به اين كه ميان قول و فعل تو درباره زرق و برق دنيا و زهد و رغبت در آن تناقض نباشد آن گونه كه رياكاران و متظاهران به ورع و خالى از قداست و پاكى سخن مى گويند. همچنین امام علی(ع) در ادامه می فرماید: «از كسانى مباش كه نفسش او را در امور دنيا به آنچه گمان دارد وادار مى كند، ولى در امور آخرت که به آن يقين دارد بى اعتنا است».