امام علی(ع) در تبیین اوصاف ائمه معصومین(ع) می فرماید: «هرگز زمين از كسى كه به حجت الهى قيام كند خالى نمى شود؛ خواه ظاهر باشد یا پنهان. خداوند به واسطه آنها دلايلش را حفظ مى كند تا به افرادى نظير آنها بسپارد. دانش با حقيقتِ بصيرت به آنها روى آورده و روح يقين را لمس كرده اند. آنان آنچه را دنياپرستانِ هوس باز، مشكل مى شمردند آسان يافته اند. آنها در دنيا با بدن هايى زندگى مى كنند كه ارواحشان به عالم بالا تعلق دارد، آنان خلفاى الهى در زمين و دعوت كنندگان به سوى آئينش هستند و من به دیدن آنها مشتاقم».

خطر عالم گمراه بر كسى پوشيده نيست؛ چراکه فجايع عظيم را در سطح جهان، جاهلان انجام نمى دهند بلكه ريشه تمام آنها به عالمان گمراهى برمى گردد كه با خدا و دين به كلّى بيگانه اند و يا دين را ملعبه دنياى خويش ساخته اند. لذا با توجّه به عظمت خطرات اين گروه، آيات قرآن و روايات اسلامى هشدارهاى فراوانى نسبت به آنها داده و مردم را از افتادن در دام آنها بر حذر داشته است.

بهترین تفسیری که در این باره بیان شده و روایات هم آن را تأیید می کند این است که: بعد از آنکه قوم موسی درخواست رؤیت خدا را کردند موسی که می دانست خدا قابل رؤیت نیست، از زبان قوم این تقاضا را بیان کرد و خداوند هم جواب روشنی به آنها داد.

اصولاً مکتبى که داراى منطق نیرومندى است، دلیلى ندارد که از گفته دیگران و طرح مسائل آنها هراس به خود راه دهد. لذا قرآن در این مسئله سیاست«دروازه هاى باز» را به اجرا درآورده، جاهلانی که به هنگام شنیدن پیام حق، دست در گوش مى گذارند را شدیداً نکوهش مى کند. اسلام بندگان راستین خداوند را کسانى مى داند که اهل تحقیق اند، نه از شنیدن سخنان دیگران وحشت دارند، نه تسلیم بى قید و شرط مى شوند و نه هر وسوسه را مى پذیرند. بلکه گفتارها را مى شنوند و خوب ترین آنها را برمى گزینند.

کسى که سوره یونس را در هر دو یا سه ماه بخواند بیم آن نمى رود که از جاهلان و بى خبران باشد و روز قیامت از مقربان خواهد بود.

امام در پاسخ به معترضین به حکمیت این طور استدلال می کنند که ما همراه پیامبر(ص) با کفار می جنگیدیم ولی اكنون با جماعتى كه ظاهراً مسلمان اند ولی انحرافات و كجى ها و شبهات و تأويلات ناروا در اسلام دارند، پيكار مى كنيم؛ بنابراين اگر چيزى باعث جمع ما شود و به وسيله آن به هم نزديك گرديم و باقيمانده پيوندها را در ميان ما محكم سازد، به آن علاقه نشان مى دهيم و از غير آن خوددارى مى كنيم.