در پی هجوم غارتگران لشگر معاویه به مناطق مرزی، امام علی(ع) در جمع مردم، آنان را به جهاد فراخواند، اما آنان دعوت امام را لبیک نگفتند، امام به آنان فرمود: «شما را چه مى شود؟ گروهى عرض كردند: اگر تو حركت كنى ما در ركابت خواهيم بود». حضرت برآشفت و فرمود: «آیا سزاوار است من براى مقابله با گروهى غارتگر، لشكر، شهر و بيت المال را رها سازم، من همچون محور سنگ آسياب بايد در محل خود بمانم». سپس مى فرمايد: «بخدا سوگند! اين پيشنهادِ نادرستى است كه من خود براى خاموش كردن آتش هر فتنه اى مركز حكومت را خالى كنم».

امام علی(ع) بعد از بیعت مردم با آن حضرت، به تمام افرادى که در عصر عثمان اموال بیت المال را غارت کرده بودند یا از طرف خلیفه به آنها اهدا شده بود هشدار مى دهد و به آنها اعلام مى کند که باید تمام این اموال را به بیت المال باز گردانند... اگر باز نگردانند با قدرت از آنها خواهد گرفت حتی اگر خرج زنان شده یا کنیزانى با آن خریده شده باشد و این کار به نفع خود آنها مى باشد و هیچ چیز نمى تواند حقوق گذشته را باطل کند.

این خطبه، زمانى ایراد شد که غارتگران شام، حملات خود را به بخش هاى مختلف جهان اسلام افزایش داده بودند و لشکر امام در مبارزه با آنها سستى به خرج مى داد و لذا امام از این مسأله، سخت ناراحت بودند.

امام علی(ع) در نهج البلاغه می فرماید: افراد ضعیف و ناتوان، هرگز نمى توانند ستم را از خود دور کنند و حق جز با تلاش و کوشش به دست نمى آید. در جوامعى که زورمندان و غارتگران حاکمند نمى توان انتظار داشت که با میل و رغبت حقوق مستضعفان را به آنها بدهند؛ چون قدرت آنها از غصب حقوق دیگران به دست مى آید و آنها هیچ وقت حاضر به بازگرداندن حقوق مستضعفان نیستند. توصیه امام به ستمدیدگان این است که به پاخیزند و با تلاش حق خود را از زورمندان بگیرند و در این راه به یقین پیروز مى شوند.