اولا: طی اتفاقاتی که جزئیات آن در کتاب های تاریخ و سیره ذکر شده، پیامبر (ص) با مشرکین وارد صلح شد. صلحی که به با عنوان «صلح حدیبیه» شناخته می شود. کسانی که می خواهند با استدلالی نادرست، نتیجه گیری غلط بکنند، درباره صلح پیامبر با مشرکین چه می گویند؟ آیا می پذیرند که گناه و جرم و بت پرستی مشرکین مکه را صرفا به خاطر انعقاد پیمان صلح با پیامبر (ص) تطهیرشده ارزیابی کنند؟!

ثانیا: صلح، بدون رضایت امام(ع) به ایشان تحمیل شد؛ ایشان جنگ با فردی چون معاویه را بر صلح ترجیح می دادند. چنانکه خود ایشان خطاب به منتقدین صلح می فرمایند: «اگر یارانى داشتم شبانه روز با او مى‏ جنگیدم تا کار یکسره شود» و خطاب به معاویه می فرمایند: «اگر قرار به جنگ باشد پيش از هر كس بايد با تو بجنگم. چه مبارزه با تو از جنگ با خوارج لازم تر است».

ثالثا: امام حسن(ع) نه تنها هیچ گاه معاویه را تایید نکرد، بلکه همواره از انتقاد نسبت به معاویه دست نکشید و همواره با بیانات و اقدامات خود اعلام می کرد که خلافت معاویه را به رسمیت نمی شناسد. مناظره های آن حضرت با معاويه و مزدوران و طرفداران او شاهد اين معنا است.

رابعا: معاویه فردی نیست که با پذیرش اجباری صلح توسط امام حسن(ع) تطهیر شود؛ گرچه معاویه با حجّت ظاهری مسلمان نامیده می شود، ولی منابع تاریخی اهل سنّت او را در حد یک منافق متظاهر، یک فرد فاسق و جنایت کار، یک حاکم بدعت گذار و دغل کار معرفی می کنند!

از منظر تاریخ نگاران کوچکترین تردیدی وجود ندارد که معاویه با ترتیب دادن توطئه ای، امام حسن(ع) را به دست همسرش جعده، دختر اشعث بن قیس به شهادت رساند. همچنین «ام بکر» دختر «مسور» گوید: «بارها به امام سم خورانده شد. هر بار از آن رهایی می یافت تا آن که مرتبه آخر، سم به قدری شدید بود که پاره های جگر امام از گلویشان خارج می شد». پس از شهادت امام، طبق وصیت آن حضرت خواستند او را در کنار قبر رسول خدا(ص) دفن کنند؛ اما «عایشه» با استناد به این که «بَیْتِی لَا آذَنُ فِیهِ»، مانع از این کار شد.

نام اشعث بن قیس«معدیکرب» بود. اشعث در طول عمر خود دو بار اسیر شد: یکی در زمان جاهلیّت و دیگری در اسلام. در زمان پیامبر(ص) اظهار ایمان کرد، اما پس از رحلت ایشان، مرتدّ شد و چون محاصره شد، اظهار ندامت کرد. ابوبکر او را بخشید و خواهر نابینایش را به ازدواج او درآورد. و از این زن چهار پسر آورد که یکى از آنها محمّد بود که با امام حسین(ع) در کربلا به مقابله برخاست و دخترى به نام«جعده» که امام حسن(ع) را مسموم ساخت. او از منافقین در عصر على(ع) بود و در بسیارى از توطئه ها و مفسده ها شرکت داشت.

معاویه می دانست که امام حسن(ع) تهدیدی جدی علیه تثبیت خلافت در بنی امیه است، از این رو برای هموار کردن حکومت یزید تصمیم گرفت امام(ع) را به شهادت برساند و برای در امان ماندن از پیامدهای چنین جنایتی همسر امام حسن(ع) را با وعده همسری یزید تطمیع کرد تا امام(ع) را مسموم کند.

علماى اهل سنت در کتابهاى خود با عبارات مختلفى به شهادت امام حسن(ع) اشاره نموده اند؛ از جمله: حاکم نیشابورى نقل کرده: «حسن بن على چندین بار سم داده شد، ولى با آن ها مقابله کرد و از آن ها رهایى یافت تا آن که در مرتبه آخر که به توسط آن از دنیا رحلت نمود سمّى بود که به جگرش اصابت نمود». هم چنین ابن عساکر از ابى حازم نقل کرده: «هنگام رحلت حسن(ع)، حضرت به برادرش حسین(ع) فرمود: «مرا کنار قبر پیامبر(ص) دفن کنید و مواظب باشید که به خاطر من خونى ریخته نشود، و لذا مرا کنار مقابر مسلمانان دفن کنید».

مورخین می گویند: معاويه بارها ایشان را مسموم كرد؛ زيرا او و برادرش حسين(ع)، شام را عليه او مى شوراندند و در مرتبه سوم که امام را مسموم کرد، ایشان وفات كرد. و چون مرگش نزديك شد حسين(ع) گفت: «اى برادر چه كسى به تو سمّ داد؟ تا او را قبل از دفن تو بکشم»، اما ایشان از نام بردن قاتل خوددارى كرد. گفته شده: همسرش جعده به او سمّ داد.