از ديدگاه عموم، انسان داراي زندگی اجتماعی است و تمام منافعش از كنار آن می گذرد. انسان چون در اين نوع زندگی، خواه ناخواه دچار كشمكش ها می شود نيازمند قوانينی است كه لازمه اجرای آنها، وجود حكومت است. پيشرفت مردم در سايه برنامه ريزي نيز محتاج حكومت است. از ديدگاه خداپرستان، جامعه با نصيحت اداره نمی ‌شود؛ بلكه نيازمند تشكيل حكومت است تا به اهدافش برسد. پيامبر(ص) هم با ايجاد حكومت توانست به اهدافش برسد. پس تا حكومتى بر اساس اعتقادات الهى تشكيل نشود قسمت عمده احكام اسلامى روی زمين مى ماند.

یکى از طرق شناخت پیغمبران الهى بررسى محتواى دعوت آنهاست ـ یعنى مجموعه معارف، و احکام و قوانین و برنامه هاى سازنده انسانى و اخلاقى ـ که مردم را به سوى آن دعوت مى کردند. به تعبیر دیگر: چه خارق عادتى از این بالاتر که چنان تعلیمات عالی اى از یک انسان ظهور و بروز کند، این مسأله مسلّماً بدون امداد الهى امکان پذیر نیست و این یک معجزه است.

آیات نخستین سوره حدید، پیرامون توحید و صفات خداست؛ سپس از عظمت قرآن سخن مى گوید؛ در ادامه از وضع مؤمنان و منافقان در قیامت بحث مى کند؛ در بخش دیگرى دعوت به ایمان و خروج از شرک شده، و سرنوشت جمعى از اقوام کافر پیشین منعکس شده است؛ و بخش مهمى از این سوره پیرامون انفاق در راه خدا مى باشد؛ در بخشى کوتاه، اما گویا و مستدل، سخن از عدالت اجتماعى به میان آمده، که یکى از اهداف مهم انبیاء است؛ و در پایان مسأله رهبانیت و انزواى اجتماعى مورد مذمت قرار گرفته است.

قرآن درباره عدالت اجتماعى مى فرمايد: «ما پيامبران خود را با دلايل روشن فرستاديم، و با آنها كتاب آسمانى و ميزان نازل كرديم تا مردم قيام به عدالت كنند». و  به همه افراد با ايمان مى فرمايد: «همواره و هميشه قيام به عدالت كنيد». در زمينه روابط اجتماعى، قراردادها و عهد و پيمانها حتى با غير مسلمين مى فرمايد: «و به عهد وفا كنيد، كه از عهد سؤال مى شود». در زمينه دفع و جبران هر گونه خسارت ناشى از تجاوز ديگران، مى فرمايد: «هركس به شما حمله كرد، همانند حمله وى بر او حمله كنيد و از خدا بپرهيزيد ».