از نشانه هاى پايان جهان و نزدیکی «قيامت»، زلزله هاى بى سابقه و عظيمى است كه تمام كره خاكى را به لرزه در مي آورد و همه چيز را در هم مى ريزد و انسان ها را در لحظات كوتاهى مدفون مى سازد. آيات «قرآن» بر اين وقايع صحه گذاشته است، آنجا كه مي فرمايد: «آن روز، زمين و كوه ها سخت به لرزه مى افتند» و «هنگامى كه زمين به شدت به لرزه درآيد و كوه ها درهم كوبيده شود».

داستان مقتول بنى اسرائيل، نمونه اي عينى از احياى مردگان در اين جهان است؛ در اين ماجرا يك نفر سرشناس از بني اسرائيل به طرز مرموزى كشته مي شود و براى پيدا كردن قاتل اختلاف بالا مي گيرد. ادامه اين دعوا ممكن بود منجر به فتنه عظيمى شود، لذا مردم دست به دامن موسى(ع) شدند. او هم با استمداد از الطاف الهى دستور داد گاوى را سر ببرند كه سربريدن آن گاو با بهانه جويي آنها به عقب افتاد، سرانجام گاوى را با اوصاف خاصّى سر بريدند و قسمتى از بدن آن را بر مقتول زدند، که به فرمان خدا چند لحظه زنده شد و قاتل خود را معرفى كرد.

طبق آیات 68 و 69 سوره واقعه، تفکر در چرخه شگفت انگیز تولید باران و نقش آن در حیات بشر و سایر موجودات، معاد را برای انسان ثابت می کند. وقتی خداوند می تواند با خلق این وسیله ساده این همه برکت و زندگی در جهان بوجود آورد و زمین خشک و مرده را با آن احیا کند، قادر به احیای مردگان در قیامت هم خواهد بود.

از نمونه هاى تاريخى و عينى «معاد» كه قرآن بر آن تكيه كرده، سرگذشت ابراهيم(ع) و داستان مرغ هاى چهارگانه است. ابراهيم(ع) از خدا خواست تا چگونگي زنده كردن مردگان را به او نشان دهد. خدا فرمود: مگر به قدرت ما ايمان نداري؟ عرض كرد: چرا، ايمان دارم ولكن مي خواهم قلبم آرام گيرد. به دستور خدا، ابراهيم(ع) چهار مرغ را گرفت و سر بُريد و اجزاى آنها را با هم مخلوط كرد، بعد آن را چند قسمت نمود و هر قسمتى را بر كوهى نهاد. آن وقت نام هر پرنده را صدا زد و مشاهده كرد كه پرندگان يك يك زنده شدند و به سوي ابراهيم آمدند.