همانگونه كه می‌دانيم منشأ شبهه تحريف روايات شاذى است كه اهل حديث آنها را نقل كرده و مورد توجه افراد ضعيف العقل قرار گرفته است. ظاهرگرايانِ اهل حديث كه به «حشويّه» معروفند و در نقل حديث زياده‌روى مى‌كنند و بى آنكه در معناى آن بينديشند و در مواردى كه با مبانى شريعت و اصول اسلام تعارض دارد درنگ كنند، بر اين گونه روايات اعتماد نموده‌اند؛ زيرا تمام توجه ايشان به افزودن بر حجم روايات معطوف است و كارى به محتوا ندارند. بنابراين برايشان اهميتى ندارد كه از چه كسى اخذ حديث مى‌كنند و در اخذ و نقل حديث بر چه چيزى تكيه مى‌كنند.

اگر مسلمانان حرمت خويش پاس مى‌داشتند و به قصد گسستن يكپارچگى و درهم‌ريختن وحدت خود گام نمى‌نهادند، هرگز دشمن مكار ايشان جرأت آن‌را نمى‌يافت كه از شكاف حاصل ميان ايشان سود جويد و در بسط و توسعه اين جدايى بكوشد و در پررنگ نمودن تهمت‌هايى كه فرقه‌اى متوجه فرقه ديگر نموده‌اند از هيچ تلاشى باز نايستد.
ياوه‌سرايى امثال «ابن‌حزم» در گذشته و ژاژخايى‌هاى امثال «رافعى» در عصر حاضر، باعث شده است عده‌اى از اجانب مجالى وسيع يابند تا به خود جرأت دهند و تهمت‌هاى ناروا به طوايف مسلمين، خصوصآ به مقدس‌ترين چيز در حيات مسلمانان يعنى قرآن عظيم نثار نمايند و اين كتاب مقدس آسمانى را آماج تيرهاى مسموم خود ساخته و آتش ديرينه منازعه اسلام و مسيحيت را هر چه بيشتر دامن بزنند.

طبق تفاسیر اهل سنّت، در ده آیه از آیات قرآن، على(ع) با عنوان مؤمن نامیده شده: طبرى ذیل آیه 18 سوره سجده آورده: در گفت و گویی بین ولید بن عقبة و على(ع)، ولید گفت: زبان من از تو روان تراست و... . على(ع) گفت: ساکت شو که تو فاسق هستى. سپس این آیه نازل شد: أفمن کان مؤمنا کمن کان فاسقا لا یستوون.  9 آیه دیگر عبارتند از: سوره أنفال، آیه 62. سوره أنفال، آیه 64. سوره أحزاب، آیه 23. سوره مائده، آیه 55. سوره توبه، آیه 19. سوره مریم، آیه 96. سوره جاثیة، آیه 21. سوره بیّنه، آیه 7. سوره والعصر، آیه 3.

اهل سنت از عایشه نقل می کنند که سوره احزاب 200 آیه بود ولی هنگامی که عثمان آن را نوشت این مقدار شد.

در قرآن کریم دو بار لفظ اهل بیت آمده است: 1- سوره هود آیه 73 که مقصود از اهل بیت خانواده ابراهیم خلیل(ع) است. 2-  سوره احزاب آیه 33 که با توجه به ال عهد در اهل البیت و مذکر بودن ضمائر و سیاق و روایات فراوان از پیامبر(ص) مقصود از اهل بیت، فاطمه(س) و شوهرش و دو فرزندش حسن و حسین(ع) می باشد نه همسران پیامبر(ص).

در سوره «احزاب» آياتى وجود دارد كه به گفته گروهى از مفسران درباره امام على(ع) نازل شده و نظر به فداكارى هاى بى نظير او دارد. «شواهد التنزيل» از امام علي(ع) نقل كرده كه فرمود: «آيه «رجال صدقوا ما عاهدوا الله عليه» درباره ما نازل شده است... و به خدا سوگند آن كس كه در انتظار [شهادت] است منم». بسيارى از مفسّران نيز گفته اند: «كفى الله المؤمنين الْقتال» اشاره به امام على(ع) و ضربه اوست كه بر پيكر عمرو بن عبدود زد و پيامبر(ص) نیز آن را برتر از عمل تمام امت خود برشمرد.

 درباره خاتمیت پیامبراکرم(ص) دلائل زیادی وجود دارد که عبارتند از: 1- آیات متعدد قرآن، مانند آیه 40 سوره احزاب. 2- روایات فراوانى که از پیامبر و دیگر پیشوایان اسلام وارد شده است. 3- اجماع علمای اسلام. 4- ضروری بودن این مسأله در میان مسلمانان.

صریح ترين آيه اى كه گواه بر خاتمیت پیامبر(ص) است آيه 40 سوره احزاب می باشد. مفسّر معروف ابن جرير طبرى، شيخ طوسى، طبرسى، ابوالفتوح رازى، فخر رازى و دیگر مفسّران همگی، به همين معنا تصریح نموده اند. همچنین در قرآن ماده ختم در هفت مورد ديگر به كار رفته كه بدون استثناء به معناى پايان دادن و يا مهرى كه در پايان مى زنند آمده. بعضى از آيات نیز قرینه است. مانند: آیات 41 به بعد سوره فصلت، آیه اول سوره فرقان، آیه 19 سوره انعام، آيات 28 سوره سبأ، 158 سوره اعراف، 90 سوره انعام و 107 سوره انبياء.