خداوند هر گروهى را به نوعى مورد آزمایش قرار می دهد؛ گروهی را با فقر و محرومیت، گروهی را با مصیبت ها، درد و رنج ها و... . اشتباه بزرگ این است که گمان کنیم با اظهار ایمان، در صف مؤمنان قرار مى گیریم، زیرا ایمان افراد در همین لحظات مشخص مى شود. امام علی(ع) در این رابطه می فرمایند: «سوگند به خداوند، به شدت مورد آزمایش قرار مى گیرید، و غربال مى شوید، و همانند محتویات یک دیگ به هنگام جوشش، زیر و رو خواهید شد». در واقع براى پیروزى در آزمون هاى الهی، راهی جز تکیه بر لطف خداوند و تلاش مستمر وجود ندارد.

حضرت على(ع) در وصيت خود به امام حسن (ع) مى فرمايد: «بدان اى پسرم! اگر پروردگارت شريك و همتايى داشت، رسولان او به سوى تو مى آمدند و آثار ملك و قدرت اش را مى ديدى، و افعال و صفات اش را مى شناختى، ...». توضيح اين كه: چگونه ممكن است خداى ديگرى وجود داشته باشد كه نه آثار صنع او را در پهنه هستى ببينيم و نه نشانه اى از رسولانش مشاهده كنيم و اين هرگز با حكيم بودن او سازگار نيست؛ چرا كه مايه محروميّت انسان ها از شناخت او و عظمت و قدرتش مى شود.

وحى و ارتباط با عالم غیب وسیله اى است براى درک حقایق؛ هنگامى که گفتنى ها به حکم «أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِیْنَکُم» گفته شد، قطع این راه ارتباطى، مشکلى ایجاد نمى کند. ضمن اینکه ارتباط با عالم غیب برای آوردن شریعت قطع شده ولی ارتباط با عالم بالا که نتیجه ارتقاء نفس و پالایش روح است، وجود دارد و ارتباطى به مسأله پایان رسالت و نبوت ندارد.

خداوند دوزخیان را از نعمت های بهشتی محروم دانسته و می فرماید: «دوزخیان خطاب به بهشتیان فریاد مى زنند: مقدارى آب یا آنچه خداوند به شما روزى داده، به ما ببخشید». در حقیقت آنان تمناى مواهب بهشتى را دارند، اما بهشتیان دست رد بر سینه آنان زده و می گویند: «خداوند اینها را بر کافران تحریم کرده است»؛ در حقیقت بهشتیان از بخشیدن این نعمت ها مضایقه ندارند؛ اما دوزخیان نمى توانند از نعمت هاى بهشتى بهره گیرند، در حقیقت این تحریم، یک نوع «تحریم تکوینى» است، همانند محرومیت بیماران از غذاهاى لذیذ و رنگارنگ.

آيات 15و16 سوره فجر، هشدار مى دهد: نه اقبال نعمت دليل بر تقرب به خدا است، و نه ادبار نعمت دليل بر دورى از حق، بلکه خداوند طبق حکمتش هر گروهى را به چيزى آزمايش مى کند و تنها امتحان الهي معيار ثواب و عقاب است. اين انسان هاى کم ظرفيت اند که گاه مغرور و گاه مأيوس مى شوند. آيات51 فصلت و 9  هود،  نیز همين مضمون را دربر داشته و اشاره سربسته اى به فلسفه بلاها و حوادث دردناک مى کند.

نهضت پنتکاستال نهضت طرفداران احیای مذهبی استاتیک(نشئه ای) است که در چند دهه ی اول قرن بیستم به تشکیل جماعت های مجزا منجر شد. این نهضت، توجه خاصی به پدیده ی جهش مانند سخن گفتن با زبان روح القدس، و ایمان شفابخش کرد. همان گونه که از اسم آن برمی آید، از این تجربه ها، احیایی از فیض روح القدس را در اولین عید پنجاهه یا گلریزان در نظر دارد. آداب رسوم نهضت پنتکاستالیست بر مذهب پوریتانی جمود دارد، اما فروتنی، فداکاری و محرومیت از همه ی لذات دنیا از ویژگی های نمایان آن است.