خداوند در آیات بسیاری مسلمانان را به اتّحاد دعوت کرده و می فرماید: «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللهِ جَمِیعاً وَ لا تَفَرَّقُوا...»؛ (و همگى به ریسمان خدا، چنگ زنید، و پراکنده نشوید...). هم چنین می فرماید: «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا ادْخُلُوا فِی السِّلْمِ کَافَّةً»؛ (اى کسانى که ایمان آورده اید! همگى در صلح و آشتى در آیید). از سویی خداوند با تاکید بر موضوع وحدت، مسلمانان را برادر دانسته و می فرماید: «مؤمنان برادر یکدیگرند». در واقع خداوند مسلمانان را به صلح و رفع خصومت دعوت می کند.

پیامبر(ص) در موارد زیادی على(ع) را به عنوان برادر خود معرفی کرده، از جمله: فرمودند: تو برادر منى در دنیا و آخرت. یا اینکه در پاسخ به علت خوشحالیشان فرمودند: بشارتى از طرف پروردگارم در مورد برادرم و دخترم رسیده. و روزى به او مطلبى سپرد و فرمود: تو برادر و وزیر منى، دیْن مرا ادا مى کنى و... . حتی هنگام وفاتش نیز فرمود: برادرم را فراخوانید، و على(ع) را خواستند.

نزول قرآن در محیطی بسته و مملوء از ارزشهای نژادی آن روز عربستان باعث نشد کوچکترین رنگ و بوی نژادی به مضامین این کتاب آسمانی نفوذ کند بلکه برعکس مخاطبان قرآن همه جهانیان هستند و قوانین آن ناظر به همه انسانهاست. قرآن مخاطبان خود را با تعابیری همچون ای فرزندان آدم! ای مردم! ای انسان! ای بندگان من خطاب می کند. قرآن همه امتیازات و وابستگی های نژادی را نادیده می گیرد و با اعلام برادری همه مسلمانان، بهترین آنها را باتقواترین شان می داند.

پیامبر(ص) در مدینه، بین تمام مهاجرین و انصار پیمان اخوت برقرار کرد و از میان مهاجر و انصار علی(ع) را بر دیگران ترجیح داد و میان او و خود پیمان اخوت ایجاد کرد. این واقعه در بسیاری از منابع اهل سنت نیز ذکر شده است.

ابن حزم مدعی است: پیامبر(ص)، تنها با ابوبکر پیمان اخوت بست و آنکه با علی پیمان اخوت داشت سهل بن حنیف بود نه پیامبر(ص). گذشته از بی اعتنایی علما به کتاب او به خاطر اخبار کذب آن و گذشته از اعتقاد ابن ابی الحدید به ساختگی بودن این حدیث و کلام ابن قتیبه که مى گوید: منظور از اُخوّت در این حدیث، برادرى و اُخّوت عامّ اسلامى است، نمی توان بر حدیث اخوت میان پیامبر(ص) و علی(ع) که در بسیاری از منابع روایی اهل سنت، مانند: صحاح سته نقل شده چشم پوشید و تنها به حدیث مجهول و ضعیفی چون این استناد کرد.

ابن تیمیه نه تنها حدیث مؤاخات و برادری میان حضرت رسول و امام علی را جعلی می داند بلکه حتی ایجاد پیوند برادری میان مهاجرین با یکدیگر و انصار با یکدیگر توسط پیامبر را نفی می کند. باید گفت باطل دانستن چنین حدیثی که نزد همه مسلمانان ثابت و قطعی است و به شهادت محدثان و تاریخ نویسان یک بار پیش از هجرت و یک بار پس از هجرت صورت گرفته و در هر دو بار پیامبر(ص) علی(ع) را به برادری گرفت، نشان دهنده نهایت جهل ابن تیمه به سیره و حدیث است.

از محتواي حديث منزلت بدست مي آيد؛ على(ع) همانند هارون، افضل امت بعد از پيامبر(ص) و وزير و شريک او در برنامه رهبرى بود و مقام خاص اخوت و برادرى اختصاصى و معنوى پيامبر(ص)را داشت و از همه مهمتر، جانشين و خليفه پيامبر(ص) بود که با وجود او هيچ کس ديگر چنين شايستگى را نداشت.