شبهه‌افکنان آيه 106 و 107 سوره «آل‌عمران» را که می فرماید: «روزى كه جمعى روسپيد و گروهى رو سياه گردند، اما سياه رويان به ايشان گويند: آيا پس از ايمانتان كفر ورزيديد؟ پس به سزاى آن كه كفر مي ورزيديد عذاب را بچشيد»، نشانه توهين در حق رنگين پوستان گرفته اند!
بايد دانست منظور از سياهى در چنين تعبيراتى ـ خواه در قرآن آمده باشد يا در جاى ديگر ـ رنگ خاص نيست بلكه مراد، ظلمت و كدورتی است كه در محاورات عمومى از آن به روسياهى تعبير مى‌شود؛ در مقابل نورانيّت و باز بودن چهره كه از آن به روسفيدى تعبير مى‌شود.
تعبيراتى چونان سياهى و دژمى و غبارگرفتگى و پوشيدگى از ظلمت همه از يك واقعيّت پرده بر مى‌دارد كه همان تيرگى و تاريكى است كه در اثر گرفتگى و اندوه، چهره را فرا مى‌گيرد و هرگز به معناى رنگ پوست نيست، آن گونه كه معترض پنداشته بود.

نزول قرآن در محیطی بسته و مملوء از ارزشهای نژادی آن روز عربستان باعث نشد کوچکترین رنگ و بوی نژادی به مضامین این کتاب آسمانی نفوذ کند بلکه برعکس مخاطبان قرآن همه جهانیان هستند و قوانین آن ناظر به همه انسانهاست. قرآن مخاطبان خود را با تعابیری همچون ای فرزندان آدم! ای مردم! ای انسان! ای بندگان من خطاب می کند. قرآن همه امتیازات و وابستگی های نژادی را نادیده می گیرد و با اعلام برادری همه مسلمانان، بهترین آنها را باتقواترین شان می داند.

یکی از اعتقادات نژاد پرستانه یهودیان که قرآن هم بر آن تاکید دارد این است که می گویند: آتش دوزخ تنها چند روزی به ما خواهد رسید. این امتیازطلبی با هیچ منطقی سازگار نیست؛ قرآن با یک بیان منطقى، این پندار غلط را ابطال مى کند و مى گوید: این گفتار شما از دو حال خارج نیست: یا باید عهد و پیمان خاصى از خدا در این زمینه گرفته باشید ـ که نگرفته اید ـ و یا دروغ و تهمت به خدا مى بندید.