اختلاف فتاوی فقط در محدوده اندكى از فقه و شريعت كامل اسلام است و فقهاى مذاهب اسلامى در اكثر مسائل فقهى اتّفاق نظر دارند. علاوه بر آن شريعت اسلامی يكى بيش نيست و اگر اختلافى در احكام فقهى منبعث از فتاواى فقيهان مشاهده مى ‏شود، ناشى از اختلاف برداشت آنان از منابع فقهى شريعت است. برخی از مهم ترین عوامل اختلاف زا عبارت اند از: اختلاف در پاره اى از منابع استنباط احكام‏ مانند ظواهر آيات قرآن‏ و عرف‏، دسترسى يا عدم دسترسى به برخى از احاديث‏، اختلاف در معيار وثاقت راويان‏، اختلاف در جهت صدور حديث‏ از حیث واقعى يا تقيه اى بودن حديث‏ و ثابت یا موقتى بودن حکم آن، اختلاف در نسخ حكم‏، اختلاف قرائت آيات يا نقل متون احاديث‏، اختلاف در دلالت آيات و روايات و فهم و تفسير آنها، اختلاف در ترجيح ادلّه متعارض‏، اختلاف در موارد حجيّت اصول عمليّه‏، اختلاف نظر در مورد محدوده قواعد فقهيّه‏، اختلاف در دايره حجيّت عقل‏، اختلاف در اقسام اجماع‏، تأثير شرايط اجتماعى در فتواى مجتهد، اختلاف در مصادیق و موضوعات احکام و... .

«قرآن» از كهن ترين اسناد معتبر زبان عربى در زمانه‌اى نازل شده كه عرب در اوج تمدن ادبى پيشرفته خود بود. افزون بر اين، قرآن سرسخت‌ترين دشمنان را در ميان عرب‌هاى اصيل عصر نزول داشت و آنان در كمين بودند تا نقطه ضعفى را در قرآن بيابند و آن را بهانه و دستمايه بدگويى از قرآن قرار دهند، ليكن نه تنها موردى براى خرده گيرى از قرآن نيافتند، بلكه صريحاً اعتراف كردند كه اين كتاب آسمانى از ادبى فرازمند و دست‌نايافتنى برخوردار است.

گاهى تصور مى شود منشأ اختلاف در وضو، اختلاف در قرائت در آیه 6 سوره مائده است. زیرا بعضى «وارجُلکُم» را با اعرابِ جرّ خوانده اند که عطف به «رؤوس» باشد و مقتضاى آن وجوب مسح پاهاست. بعضى با فتحه لام خوانده اند که عطف به «وجوهَکم» باشد که مسلتزم شستن پاهاست. این وجه درست نیست، زیرا  یک عرب زبان بدون سابقه ذهنى، «ارجُل» را عطف به «رؤوس» مى داند، چه به فتحه بخواند چه به کسره و اصلاً عطف به «وجوه» به ذهنش خطور نمى کند تا منشأ اختلاف باشد.

ويژگى‌ هاى مُصحف اُبَّي بن کعب عبارتند از: 1. ترتيب سوره ها در این مُصحف، تقريبا با ترتيب مُصحف عبدالله بن مسعود هماهنگ است؛ اما در تقديم و تأخير برخى سوره ها با آن تفاوت داشت. 2. دو سوره به نام هاى «خَلْع» و «حَفْد» بيش از مصاحف ديگر دارد؛ در حالي كه اين دو، دعاى قنوت اند و به گمان اينكه از سوره هاى قرآن هستند، در قرآن آمده اند. 3. ميان دو سوره «فيل» و «قريش»، «بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ» نيامده و آن دو را، يك سوره دانسته است. 4. ابتداى سوره «زمر» با «حم» شروع شده و در نتيجه «حواميم» اين مُصحف به جاى هفت سوره، هشت سوره است. 5. اين مُصحف با مشهور، اختلاف قرائت داشت و برخى كلمات به مترادف هاى آنها تبديل شده است.