ایشان می فرماید: «آگاه باشيد دنيا به آخر رسيده و پايان يافتن خود را اعلام كرده [یعنی بسيار كوتاه و زودگذر است] و زيبايى هايش به سرعت دور مى شود. او ساكنان خود را به سوى مرگ و فنا مى راند. از دنيا چيزى باقى نمانده مگر به اندازه ته مانده ظرف آبى كه به اندازه اى كم است كه اگر تشنه اى آنرا بنوشد عطش او فرو نمى نشيند. حال كه وضع دنيا چنين است، نكند آرزوها بر شما چيره شود و بپندارید عمرتان طولانی است [سعى كنيد از فرصتى كه داريد براى اندوختن زاد و توشه آخرت بهره بگيريد]».

امام علی(ع)  در نهج البلاغه مى فرماید: «بدانید! فرمان کوچ، براى شما صادر شده و به زاد و توشه [این راه پرخطر] راهنمایى شده اید». در واقع فرمان کوچ، همان قانون فرسودگى و مرگ است که حاکم بر زندگى همه انسانها است، کودکان رو به جوانى مى روند و جوانان رو به سوى کهولت و سرانجام مرگ است. این قانونى تخلّف ناپذیر است. سپس مى فرماید: «حال که چنین است، در این دنیا، از این دنیا، زاد و توشه اى برگیرید که فردا بتوانید خود را با آن حفظ کنید». در واقع این دستور تمام انبیاى الهى از سوى خدا آوردند.
 

یهود در کتاب هاى خویش دیده بودند هجرتگاه پیامبر اسلام(ص) در مدینه خواهد بود، لذا از سرزمین خویش بیرون آمده و در آنجا مسکن گزیدند؛ و حتی به برادران خویش نامه می نوشتند که ما آن سرزمین را یافتیم، شما هم به سوى ما کوچ کنید. و به دشمنانشان در مدینه مى گفتند: هنگامى که محمّد(ص) مبعوث گردد شما را از سرزمین ما بیرون خواهد کرد. ولی هنگامى که محمّد(ص) مبعوث شد، بر اثر تعصب، لجاج و دنیاپرستى، وى را انکار نموده و در صف دشمنان او قرار گرفتند.

یهود بنى قریظه پیشنهاد صلحى را قبول کردند که از سرزمین مدینه کوچ کرده و به سوى شام بروند .پیامبر(ص) برای حکمیّت، سعد بن معاذ را پیشنهاد داد. آنها تقاضا کردند که پیامبر ابُولُبابه را برای مشورت بفرستد. ابُولُبابه در مشورت خیانت کرد. آیه هاى فوق درباره او نازل شد. ابُولُبابه سخت پشیمان گشت و خود را با طنابى به یکى از ستون هاى مسجد بست. خداوند توبه اش را پذیرفت و اوهم  یک سوم از اموالش را صدقه داد.