بر اساس آیه 31 سوره نساء، اگر انسان از گناهان بزرگى که از آن نهى مى شود پرهیز کند، گناهان کوچک را خداوند مى پوشاند. برخی معتقدند، تقسیم گناهان به صغیره و کبیره، بر اساس نسبی بودن و قیاس به یکدیگر می باشد. در حالی که این گونه نیست، و این دو دسته دو مرز مختلف دارند و هیچ کدام در ردیف دیگرى وارد نمى شود.

درباره معیار شناخت گناهان کبیره و صغیره، میان دانشمندان اتفاق نظر وجود ندارد. گروهی عقیده دارند بزرگی و کوچکی گناهان نسبی است و در مقام مقایسه دو گناه با یکدیگر قابل سنجش است. اما بسیاری دیگری از دانشمندان و مفسرین، با استناد به برخی احادیث، معیار بزرگی یک گناه را میزان اهمیت آن در شرع و عقل دانسته اند و گفته اند گناهانی که به طور خاص درباره آنها وعده عذاب داده شده، بزرگ و غیر از آنها گناهان صغیره هستند.

گناه کبیره، گناهى است که براى ارتکاب آن در قرآن و روایات وعده عذاب داده شود و یا لااقل اکیداً از آن نهى شده باشد.

در روایات صحیح و معتبرى که از پیشوایان بزرگ اسلام به دست ما رسیده،  گناهان کبیره بطور روشن شمرده شده است، ولی تعداد  گناهان کبیره منحصر به اینها نیست، و ملاک کبیره بودن گناه، همان نهی اکید یا وعده عذاب است.

شکی وجود ندارد در این که نامه اعمال انسان مانند کتاب و دفتر نیست، اما سوال این است: این نامه چیست؟ بعضى از مفسران گفته اند این نامه، چیزى جز «روح انسان» نیست که آثار همه اعمال در آن ثبت است؛ زیرا ما هر عملى انجام مى دهیم، خواه ناخواه اثرى در روح ما مى گذارد. یا این که: این نامه عمل، اعضاى پیکر ما حتى پوست تن ما، و از آن بالاتر زمین و هوا و فضائى است که در آن اعمال خود را انجام مى دهیم، چرا که اعمال ما گذشته از این که در جسم و همه ذرات پیکر ما نقش مى بندند، در هوا و زمین منعکس مى شوند.

خواننده این سوره از آلوده شدن به  گناه صغیر و کبیر حفظ می شود و خیر دنیا و آخرت به او بخشیده مى شود و خدا او را وارد بهشت مى کند.