خلیفه اول که در بسیارى از موارد، ادعاى افراد را بدون شاهد و گواه مى‏ پذیرفت؛ درباره دخت گرامى پیامبر(ص) به بهانه نداشتن شاهد، از پذیرفتن سخن وى سرباز مى زند. دلیل آن همان است‏ که ابن ابى الحدید نقل مى کند که: به استادم گفتم: آیا زهرا(س) در ادعاى خود راستگو بوده است؟ گفت: بلى. گفتم: چرا خلیفه حقّ مسلّم او را در اختیارش نگذاشت؟ لبخندى زد و گفت: اگر آن روز فدک را به وى باز مى گرداند، فردا مى گفت که خلافت متعلّق به على است، و در آن صورت، خلیفه ناچار بود خلافت را به على تفویض کند.

بخارى می گوید: فاطمه از ابوبکر خشمگین بود و با او سخن نگفت تا وفات کرد. این حدیث حاکى از آن است که فاطمه بدون بیعت با خلیفه از دنیا رفته است. در این جا یک نوع تناقض از نظر اصول اهل سنت وجود دارد؛ زیرا از طرفى معتقدند هر کس با امام زمان خود بیعت نکند، به مرگ جاهلیت مرده، و از طرف دیگر رضایت زهرا(س) را ملاک خشنودى خدا و خشم او را نشانه خشم خدا می دانند؛ بنابراین یا مرگ زهراى اطهر(س) -نعوذ باللّه- مرگ جاهلیت بوده، یا خلیفه وقت، امام به حق نبوده و منصب خلافت را اشغال کرده است! درحالی که بی شک حضرت زهرا(س) مصداق بارز آیه تطهیر و طبق منابع اهل سنّت، «سِیِّدةُ نِساءِ اَهْلِ الجَنِّه» است.

بر اساس معارف قرآن و اسلام آنچه به انسان ارزش مى دهد، همان علم و ایمان و تقوا و ملکات فاضله انسانى است. با توجه به این معیارها بانوى اسلام فاطمه زهرا(س) برترین زنان جهان از لسان پیامبر(ص) معرفى شده است.

حضرت زهرا(س) در خطبه فدکیّه ابتدا خود را به جمعیّت معرفى مى کند و بعد علاقه رسول الله(ص) به آنها و زحمات سنگین رسالت را یادآور مى شود و به یاد آنها مى آورد که قبلا چه وضعی داشتند و حالا به برکت اسلام چه حالی دارند و در این میان خدمات بزرگ على(ع) را یادآور مى شود و در آخر به این نتیجه می رسد که تنها چنین کسى مى تواند تداوم بخش خط این انقلاب بزرگ و مانع انحراف آن باشد.

هنگامی که فاطمه زهرا(ع) در بستر بیماری بود و به سبب همان بیماری رحلت کردند، زنان مدینه به دیدار آن حضرت آمدند. حضرت پس از حمد خدا و درود بر پیامبر(ص)، خطبه ای را بیان فرمودند که سراسر غم و اندوه بود. ایشان در فرازهایی از این خطبه به بیان سرانجام شوم جامعه اسلامی پس از غصب خلافت و بیزاری از سکوت رضایتمندانه مردم پرداختند. ایشان با مردود شمردن رفتار مردم پس از رحلت رسول خدا، آن را توشه نامناسبی برای صحنه قیامت خواندند و از سرانجام شوم طرفداری باطل و گمراهی امت اسلامی ابراز تأسف کردند.

حضرت زهرا(س) طی خطبه ای، عاقبت انحراف در خلافت را این گونه بیان فرمودند که بزودى سلطه گران متجاوز و بى رحم با شمشیرهاى آخته و برّان بر مردم هجوم می آوردند و حکومت هاى خودکامه، جان و مال و ناموس و دینشان را بر باد می دهند. یعنى کم کم نوبت به ستمگران تاریخ و فرزندان و نواده هاى «ابوسفیان» و «حجّاج ها» و بدتر از آنها مى رسد که شمشیرهاى برنده را بر گردن شما و فرزندانتان مى نهند، و خرمن زندگى شما را با داس مرگبار خود درو مى کنند؛ و این است سزاى آن کس که حق را رها کند و به دنبال باطل رود.