به تصريح قرآن، حضرت يعقوب(ع) اسطوره صبر و شكيبايى بود كه به فراق فرزند دلبندش حضرت يوسف(ع) كه سخت مورد علاقه اش بود گرفتار شد. ساليان دراز با چشمانى اشكبار صبر كرد تا جايي كه ديدگانش را از دست داد؛ اما در اين راه هرگز سخنى بر خلاف رضاى حق بر زبان نراند و پيوسته شاكر و صابر بود و به تعبير خودش «صبر جميل» داشت.

وقتی پیامبر(ص) از «مکّه» به سوى «مدینه» هجرت می کرد در سرزمین «جحفه» ـ که فاصله چندانى از «مکّه» ندارد ـ به یاد موطنش «مکّه» افتاد، و آثار فراق در چهره مبارکش نمایان گشت، در اینجا «جبرئیل» آیه 85 سوره قصص را آورد و از طرف خدا وعده داد که به سرزمین اصلیت بازمى گردی. این وعده بزرگ، سرانجام تحقق یافت و پیامبر(ص) با عظمت فراوان به «مکّه» بازگشت.

طبق روایتى از امام سجاد(ع)، یعقوب هر روز گوسفندی ذبح می کرد و قسمتی از آن را به مستحقان می داد و قسمتى را خود و فرزندانش مى خوردند. اما یک شب جمعه آنها سخن مستمند غریبی را باور نکرده و به او کمک نکردند. همان شب یوسف آن خواب را دید و یعقوب(ع) به خاطر بى خبر ماندن از درد دل یک سائل به فراق یوسف(ع) مبتلا شد. 

قلب مردان خدا کانون عواطف است، لذا جاى تعجب نیست که در فراق فرزند، اشک هایشان همچون سیلاب جارى شود؛ چنانکه پیامبر اسلام(ص) نیز بر مرگ فرزندش ابراهیم اشک مى ریخت، مهم آن است که کنترل خویشتن را از دست ندهند و سخن و حرکتى بر خلاف رضاى خدا نگویند و نکنند و این معنای«صبر جمیل» است.