درباره «صَبْر جَميل»، مفسران تعبيرات مختلفى دارند؛ بعضى گفته اند: «صبر جميل، صبرى است كه نه بى تابى در آن باشد و نه شكايت نزد مردم». بعضى گفته اند: «صبر جميل آن است كه براى خدا باشد». پيامبر اكرم(ص) نيز در برابر اين سؤال كه «صبر جميل» چيست؟ فرمودند: «صبرى است كه شكايتى در آن نباشد».

به تصريح قرآن، حضرت يعقوب(ع) اسطوره صبر و شكيبايى بود كه به فراق فرزند دلبندش حضرت يوسف(ع) كه سخت مورد علاقه اش بود گرفتار شد. ساليان دراز با چشمانى اشكبار صبر كرد تا جايي كه ديدگانش را از دست داد؛ اما در اين راه هرگز سخنى بر خلاف رضاى حق بر زبان نراند و پيوسته شاكر و صابر بود و به تعبير خودش «صبر جميل» داشت.

قلب مردان خدا کانون عواطف است، لذا جاى تعجب نیست که در فراق فرزند، اشک هایشان همچون سیلاب جارى شود؛ چنانکه پیامبر اسلام(ص) نیز بر مرگ فرزندش ابراهیم اشک مى ریخت، مهم آن است که کنترل خویشتن را از دست ندهند و سخن و حرکتى بر خلاف رضاى خدا نگویند و نکنند و این معنای«صبر جمیل» است.