آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

اگر معاد جسمانی را بپذیریم این سوال پیش می آید که: «چگونه همه انسان ها در محدوده کره زمین حاضر می شوند، در حالی که هم اکنون وسعت كره زمين براى نسل موجود کافی نیست». در پاسخ می توان گفت: به تصريح قرآن، خورشيد خاموش و ماه تاريك مى گردد كوهها مانند ذرات غبار پراكنده گشته، و سپس بر ويرانه های جهان كهنه، جهان نو و تازه بنياد مى گردد و زندگانى نوين انسانها در جهانى نو آغاز می شود. به اين ترتيب مشكل كمى وسعت كره زمين مطرح نخواهد بود، زيرا آن روز كره زمينى به اين شكل نخواهيم داشت.

یکی از سؤالاتى كه در زمينه معاد جسمانى ممكن است صورت گيرد اين است كه حتی اگر همه مشكلات در اين مورد حل شود تازه این مشکل پیش می آید که براى بازگشت اين همه انسان كه در دوران طولانی عمر زمين بر آن زندگی کرده اند و حال همگی می خواهند در یک زمان به آن برگشته و بر روی آن محشور گردند جايى در روى كره زمين وجود نخواهد داشت؛ زيرا هم امروز وسعت كره زمين براى نسل موجود در پاره اى از نقاط كم است و برنامه مبارزه با افزايش جمعيت در همه جا مطرح مى باشد. حالا فكر كنيد اگر بخواهند همه انسان هاى گذشته و آينده در زمان واحد باز گردند چه غوغايى برپا مى شود؛ اما اگر معاد تنها جنبه روحانى داشته باشد مشكلى به وجود نخواهد آمد چون در جهانِ ارواح مزاحمتى وجود ندارد.
پاسخ این اشکال این است که كسى كه اين ايراد را مى كند گويا از يك نكته غفلت كرده است و آن اين كه همان گونه كه در قرآن نيز صريحاً آمده، در پايان اين جهان نظام كرات عالم هستى به هم مى ريزد؛ خورشيد خاموش و ماه تاريك مى گردد كوهها همانند ذرات غبار پراكنده مى گردند، سپس بر ويرانه اين جهان كهنه، جهان نو و تازه بنياد مى گردد و زندگانى نوين انسانها در جهانى نو صورت مى گيرد، و به اين ترتيب مشكل كمى وسعت كره زمين اساساً مطرح نخواهد بود، زيرا آن روز كره زمينى به اين شكل نخواهيم داشت كه از كمى وسعت آن نگران باشيم.(1)