در منابع اهل سنت مثل مسند احمد، صواعق، کنزالعمال، درالمنثور و... روایاتی در مورد روش زندگی حضرت زهرا(س) وارد شده است؛ مثلا اینکه حضرت النگو و گردنبند و گوشواره و پرده ای که بر در خانۀ اش نصب کرده بود را برای پیامبر(ص) فرستاد تا در راه خدا بکار بندد. کثرت آسیا کردن بر دست هایش نشانه گذارده بود و از بس با مشک آب حمل کرد، جاى آن بر بدنش ماند، لباسش بخاطر جاروب کردن خانه و روشن کردن اجاق غبارآلود و سیاه می شد و از کار کردن در خانه به او آسیب رسیده بود و ...

احادیث بسیاری در منابع اهل سنت مثل صحیح بخاری و مسلم و سنن ترمذی و... از پیامبر(ص) وارد شده که از تکفیر مسلمانی که اقرار به شهادتین کرده نهی می کند و لعن یا تکفیر او را مانند قتل او دانسته حتی اگر از او گناهی سر زده باشد، چه رسد به مسلمانی که در انجام فرائض دینی جدّیّت دارد.

ابوداود و نسايى احاديث داود را نقل و به آنها استدلال کرده اند. احمد و يحيى نيز او را توثيق کرده اند. نسايى گفته: در او عيبى نيست و حاتم نيز گفته: فردى صالح در نقل حديث است.

ذهبى در کتاب ميزان الاعتدال، سالم را از ثقات تابعين شمرده و يادآور مى شود: احاديثى که او از نعمان بن بشير و از جابر نقل کرده، در صحيح بخارى و صحيح مسلم موجود است. او حديثى از على(ع) نقل کرده که نسايى و ابوداود نيز در سنن خود ذکر کرده اند. وى در سال 98 به هنگام زمامدارى سليمان بن عبدالملک از دنيا رفت.

ذهبى او را به راستگویى و تشیع، توصیف نموده. ابوعاصم، ابوداود، عبیداللّه بن موسى و دیگران از او حدیث نقل کرده اند و ابوحاتم گفته: احادیث او صحیح و قابل استناد است. مسلم به احادیث معروف استدلال و آنها را درصحیحش آورده است.

او در سال 195 زاده شد. از عبیدالله بن موسى و ابونعیم و... حدیث شنید. از اساتیدش مى توان به، صفّار و یونس بن عبدالاعلى و عبدة بن سلیمان مروزى و ربیع بن سلیمان مرادى اشاره کرد؛ از صاحبان سنن، ابوداوود و نسائى، از وى حدیث نقل کرده اند. وى یکى از پیشوایان حافظ حدیث و از دانشمندانِ دقیق در ثبت و ضبط احادیث بوده، او به دانش مشهور و به فضل مذکور است. وى در سال 275 یا 277 در شهر رى، از دنیا رفت.

ذهبی گفته: اسماعیل مردى ادیب، خبره و شیعه بوده. ابوداود و ترمذى در صحیح خود به گفته هاى او استدلال کرده اند. از میان وزرای آل بویه، او نخستین کسى است که «صاحب» لقب گرفت. او ابتدا وزیر مؤید الدولة، بود و بعد از وفات وی فخر الدوله او را در منصب وزارت باقى گذاشت. صاحب در پیشگاه او شخصیتى عظیم داشت و نافذ الامر بود. هنگامى که صاحب، سال 385، در 59 سالگى، در شهر رى وفات یافت، بازار و مغازه هاى این شهر بسته و تعطیل عمومى گردید.