احادیث بسیاری در منابع اهل سنت مثل صحیح بخاری و مسلم و سنن ترمذی و... از پیامبر(ص) وارد شده که از تکفیر مسلمانی که اقرار به شهادتین کرده نهی می کند و لعن یا تکفیر او را مانند قتل او دانسته حتی اگر از او گناهی سر زده باشد، چه رسد به مسلمانی که در انجام فرائض دینی جدّیّت دارد.

وهابیان اکثر مسلمانان را بخاطر روی آوردن به خدا از طریق اولیاء مشرک می دانند و فتاوای بیشماری را در این خصوص داده اند. مانند: هرکس بگوید: یا رسول الله، به فریاد من برس؛ براى خدا شریک در عبادت قرار داده زیرا علم غیب را غیر از خدا کسى دیگر نمى داند و تصرفات و اعمال اموات در دنیا با مرگ منقطع شده، خواه پیامبر باشند یا دیگران. ذبح براى غیر خدا منکرى عظیم و شرک اکبر است؛ خواه براى پیامبر باشد یا ولىّ یا بت. اقتدا به کسانى که به غیر خدا استغاثه مى کنند و از او مدد مى خواهند جایز نیست و...!

جمعی از علما، فقهاء و محدثین عربستان سعودی که از وهّابیّان معتدل بودند، در جلسه ای که در طائف از تاریخ 2/4/1419 ه. ق تشکیل شد، حوادثى که در کشورهاى اسلامى و غیر آن، از تکفیر و قتل و انفجار و... اتفاق افتاده بود را مورد بررسى قرار داده و بیانیه ای در محکومیت آن صادر کردند و ضمن آن اعلام کردند: که اسلام از این گونه عقیده هاى باطل بیزار است و آنچه در بعضى از کشورها از ریختن خون بى گناهان و مانند آن صورت مى گیرد را عملى جنایت کارانه مى دانند.

قرآن به ما می گوید: تعامل با دیگران باید از طریق بحث هاى منطقى و اندرزهای نیکو باشد و هرگز اجازه نمى دهد کسى مخالف خود را به عناوین؛ جاهل، مشرک، اعداءالله و... خطاب کند و یا اختلاف نظرها سبب نزاع، درگیرى و خونریزى گردد. اما وهّابى هاى متعصّب، در مقابل این منطق عاقلانه و عادلانه، معتقدند باید برداشت خود را در مسأله «شرک و توحید» بر دیگران تحمیل کرد، اگر چه از طریق تهدید به قتل و خونریزى و غارت اموال باشد.