مهمترین آثار محبت واقعی خداوند عبارت است از: اطاعت و تبعیّت از خدا، «دوری از گناه»، تولى و تبرّى، ترجیح دادن خداوند بر همه ی محبوب های دیگر، ذکر و یاد خداوند، نماز شب و مناجات با خدا، «احسان و نیکوکارى»‏، جهاد و شهادت‏، ترک هواپرستى‏، صبر و تحمل در برابر شدائد، اخلاص‏، «صدق و راستى»‏، خود سازى و تزکیه نفس‏، «انفاق» و «استغفار»، «اهتمام به نماز»، و... .

پيامبر(ص) درباره مقام و منزلت مؤمن فرمودند: «كسى كه انسان با ايمانى را غمگين كند و بخواهد در مقام عذرخواهى تمام دنيا را به او بدهد، كفّاره گناه او نخواهد شد». اسلام بيشترين مقام را براى انسان قائل شده و انسان را بهترين مخلوقات و مسجود ملائكه دانسته و عالم هستي را در تسخير او قرار داده؛ اما مكاتب مادّى از نظر فلسفه خلقت، انسان را تكامل يافته ميمون مى‌دانند و در عمل، آزار انسانها در غرب اهميّتى ندارد و همه به دنبال حفظ منافع خود هستند.

پيامبر اكرم(ص) در خطبه شعبانیه درباره ماه رمضان فرمود: «اي مردم! درهاي بهشت در ماه رمضان باز است، از خدا بخواهيد آن را به رويتان نبندد و درهاي جهنم بسته است، از خدا بخواهيد آن را به رويتان باز نكند». گرچه درهاي بهشت همواره باز است، امّا در اين ماه از ويژگي خاصي برخوردار است و خداوند بصورت ویژه مخلوقاتش را مورد رحمت قرار می دهد؛ و منظور از اينكه فرمود: در ماه رمضان، درهاي جهنم بسته است؛ يعني غضب و سخط و انتقام خدا در اين ماه بسيار كم است.

پيامبر اكرم(ص) براي مؤمن هشت نشانه برشمردند: مؤمن كسي است كه در مقابل طوفان‌هاى حوادث با وقار است، در برابر بلاها صبور و در حال آرامش شكرگذار است و به روزى خدا قانع و در برابر دشمن به عدالت رفتار مي كند و چيزي را به دوستان خود تحميل نمي كند و خودش را به زحمت مى‌اندازد تا مردم از دست او در آسايش باشند.

از نظر امام صادق(ع) مؤمن بايد چهار خصلت داشته باشد: راستگويى، حيا، حُسن خُلق و شُكر. صداقت موجب از بين رفتن بسيارى از گناهان مي شود؛ چراكه براي پوشاندن گناهان، مجبور است دروغ بگويد. حيا باعث مي‌شود كه از زشتى‌ها رو برگرداند. كسى كه حُسن خُلق دارد، عصبانى نمى‌شود و به همين جهت گناه نمى‌كند. شُكر هم به اين معناست كه هر عضوى را در جاى خودش و در راهى كه خدا آن را آفريده استفاده كند و با اين كار، ديگر گناه نمى‌كند.