امام باقر(ع) در معرفی شيعیان واقعی می فرمايد: «آنها دژهاى محكم و سينه‌هاى امانتدار و صاحبان عقل‌هاى وزين و متين هستند، شايعه‌پراكنى نمى‌كنند و اَسرار را فاش نمى‌كنند و آدم‌هاى خشك و خشن و رياكار هم نيستند، راهبان شب و شب زنده‌داران و شيران روزند».

گروهی از روحانیان، که میان زندگی زاهدانه و ایمان به مسیح پیوندی عمیق یافتند، حاضر به تحمل زندگی اشرافی نبودند. از سوی دیگر، گسترش فرهنگ گنوسی که تقابلی میان روح و ماده برقرار می کرد، گروهی را به مبارزه با خواهش های جسمانی سوق داد. در این فرهنگ حتی ازدواج هم نوعی رویکرد منفی به زندگی پست جسمانی بود که تنها برای فرار از زنا به رسمیت شناخته می شد. تعلیمات پولس در ایجاد این نگرش بی تأثیر نیست. او مجرد بود و تجرد را توصیه می کرد.

يهود و نصارا در بحث قبله و ديگر مسائل انتظار داشتند که همواره پيامبر(ص) از آنها تبعيت کند. آيه فوق نازل شد و آشکار نمود که اينها نه با تبعيت در قبله و نه با هيچ چيز ديگر از پيامبر(ص)راضى نخواهند شد، جز اين که آئين آنها را دربست بپذيرد و شان نزول آيه دوم در رابطه با اهل کتابي است که اسلام را پذيرفتند و به راستى مؤمن شدند.

گروهى از منافقان به پیامبر(ص) گفتند به ما اجازه بده مسجدى بسازیم تا افراد ناتوان، بیمار و پیرمردان در آن نماز بگزارند. پیامبر(ص) به آنها اجازه داد، آنها گفتند: ممکن است شخصاً بیائید و در آن نماز بگزارید؟ در این هنگام، آیات فوق نازل شد و به دنبال آن پیامبردستور داد: مسجد مزبور را آتش زدند.
 

فرقه پیروان قوانین شرعی ثابت از قوانین و احکامی که به اگوستین مقدس منسوب است پیروی می کنند. این قوانین و احکام پس از اگوستین به اختصار جمع آوری شد و تا انقلاب قرن یازدهم به آن عمل می شد. در این دوره کشیشان وابسته به این کلیساها از متصرفات شخصی خود کناره گرفتند و به یک زندگی ساده ی اجتماعی، بر اساس قوانین اگوستین روی آوردند.

خداوند در مذمت یهود و نصارا می فرماید: «مسيح(ع) را معبود خود پذيرفتند، در حالى كه دستور داشتند خدای يكتا را بپرستند». در واقع آنان اعتقاد به الوهيت راهبان خود نداشتند؛ اما قرآن از واژه «اله» در مورد آنان استفاده می کند؟ از امام باقر و امام صادق(ع) روایتی نقل شده که می فرمایند: «به خدا سوگند آنها براى پيشوايان خود نه روزه گرفتند، بلكه آنان حرامى را براى آنها حلال، حلالى را حرام كردند، و آنها پيروى نمودند». از این رو پيروى و اطاعت از كسانى كه بر خلاف حكم الهى فرمان مى دهند نوعى شرك است.