شفاعت به مفهوم قرآنيش اين است كه شخص گنهكار به خاطر پاره اى از جنبه هاى مثبت مانند ايمان يا انجام بعضى از اعمال صالح شباهتى با اولياء الله پيدا كند و آنها با عنايات و كمك هاى خود او را به سوى كمال سوق دهند و از پيشگاه خدا تقاضاى عفو كنند؛ اما شفاعت در جوامع انسانى غالباً از اين نظر بوده كه شفاعت كننده داراى نوعى نفوذ اجتماعى بوده و شخصى كه نزد او شفاعت مى شده از جهتى به او نياز داشته، لذا شفاعت او را در مورد خطاكار مى پذيرفته تا در موقع نياز از نفوذ شفاعت كننده براى پيشرفت مقاصد خود كمك بگيرد.

در پاداش و مجازات الهى، همواره يك رابطه طبيعى و تكوينى ميان عمل با كيفر و پاداش وجود دارد؛ اما قرآن، عموم افراد پاك و با ايمان را در بهشت جاودانه دانسته، و همچنین مجازات بعضى از گناهكاران را نیز جاودانه می داند. از این رو می فرماید: «سعادتمندان، در بهشت تا آسمان و زمين برپاست باقى مى مانند». در مورد شقاوتمندان نیز می فرماید: «آنها، تا آسمان و زمين برپاست در دوزخ مى مانند، مگر آنچه خدا بخواهد».

آئين مسيحيت همه انسان‌ها را ذاتا گناهكار مي‌داند؛ چراكه مبدأ پيدايش گناه مربوط به والدين اوّل ماست و به این دلیل هيچ كس بدون گناه نمى‌باشد. با گناه آدم(ع)، گناه داخل جهان گرديد و با گناه، مرگ نصيب همه گرديد و عيسى مسيح(ع) جان خود را فدا كرد تا گناهان بشر بخشيده شود. بنابراين نسل بشر يك نسل گناهكار است و اين گناه ارثى و بى‌دليل است و به همه جهان نيز سرايت كرده است!!!