مشهور بين فقها جواز «سفر» در ماه رمضان است، منتهى آن را مكروه دانسته اند و عموم و اطلاق اين حكم (کراهت)، شامل كسانى كه به قصد فرار از روزه به سفر مى روند، نيز مىشود. ضمن این که مقتضاى قاعده اوّليّه، جواز مسافرت است. طبق آیه 184 سوره بقره مسلمانان بر دو دسته اند: عدّهاى در ماه رمضان حاضر هستند، و برخى نيز مسافر؛ آنها كه مسافرند روزه بر آنها واجب نيست؛ بلكه بايد قضاى آن را در ماههاى ديگر به جاى آورند. مقتضاى اين تقسيم بندى دوگانه جواز مسافرت است.

به موجب دستور "میرزا بهاء" مردی که مسافرت کرده (خواه اولاد داشته باشد یا نه و خواه ثروتمند باشد یا نه و مخارج خانواده اش تأمین باشد یا نه) اگر برای مسافرت خود وقتی تعیین کرده بود، ولی نتوانست در موعد مقرر برگردد و همینطور نتوانست معذور بودن خود را به خانواده اش اطلاع بدهد، همسر او پس از نه ماه می تواند همسر دیگری انتخاب کند؛ و اگر وقت تعیین نکرده (با توجه به حکم "اقدس")، زوجه پس از گذشت یک سال مخیر می شود که ازدواج نماید یا اینکه باز هم صبر کند تا شوهرش از سفر برگردد.

خداوند در آیه 101 سوره نساء می فرماید: «هنگامى که مسافرت کنید گناهى بر شما نیست که نماز را کوتاه کنید اگر از خطرات کافران بترسید». در مورد دلالت تعبیر «گناهى بر شما نیست» بر لزوم شکسته شدن نماز باید گفت این تعبیر در آیات دیگر قرآن نیز برای دلالت بر وجوب به کار رفته است. همچنین به نقل از برخی تفاسیر و روایات می بینیم که حکم شکسته شدن نماز در سفر تخفیفی از سوی خدای متعال برای مسافران است و روا نیست بنده، این هدیه الهی را رد کند.

.
 

آنها به شدت بت ها را پرستش مى كردند، و آن چه را با دست خود ساخته بودند حاكم بر سرنوشت خويش، و گاه حاكم بر آسمان و زمين مى پنداشتند. علاوه بر بت هاى معمولى، سه بت بزرگ و معروف داشتند كه از شهرت خاصى برخوردار بودند و آنها را تمثال دختران خدا و وسيله تقرب به او مى پنداشتند. غير از اينها بت هاى قبيلگى و فاميلى و حتى خانگى وجود داشت و اصولا زندگى عرب جاهلى بدون بت مفهوم نداشت؛ حتى به هنگام سفر اجازه مسافرت را از بت ها مى گرفتند و در مسافرت ها نيز بت هايى با خود همراه داشتند.