آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

طغيان ها غالباً از اينجا سرچشمه مى گيرد كه انسان خود را مالك حقيقى دارایی های خود مى پندارد؛ يا اگر حكومتى در اختيار او است خود را مطلق العنان مى شمرد. امّا هنگامى كه انسان با عينك توحيد به اين جهان نگاه كند خود را امانت دار الهى مى شمرد؛ با این وجود چگونه ممكن است در انجام دستور صاحب اصلى امانت كوتاهى كند ؟! همچنين در مورد حكومت ها خود را جز نماينده خداوند در بخش كوچكى از اين عالم هستى نمی بیند؛ با اين درك و ديد چه غرور و چه طغيانى و چه ظلم و چه فسادى ممكن است از او سر زند؟

طغيان ها، غرورها، سركشى ها، و بخل ها و حسادت ها غالباً از اينجا سرچشمه مى گيرد كه انسان خود را مالك حقيقى اموالى را كه در اختيار دارد مى پندارد؛ يا اگر حكومتى در دائره وسيع يا كوچك در اختيار او است خود را مطلق العنان مى شمرد كه اين ديدى است شرك آلود و سرچشمه انواع گناهان و مفاسد اجتماعى.
امّا هنگامى كه با عينك توحيد به اين جهان نگاه كند و همان گونه كه در آيات بالا آمده جهان را ملك طلق خداوند ببيند؛ طبعاً همانطور كه در سوره حديد، آيه 7 آمده است: «وَأَنْفِقُوا مِمَّا جَعَلَكُمْ مُسْتَخْلَفِينَ فِيهِ»؛ (و از آنچه شما را جانشين و نماينده [خود] در آن قرارداده انفاق كنيد) خود را امانت دار الهى مى شمرد، و اگر با تمام وجودش اين معنا را پذيرا گردد چگونه ممكن است در انجام دستور صاحب اصلى امانت كوتاهى كند يا بخل و حسادتى نشان دهد.
چگونه تصوّر مى شود اين اموال سبب غرور و طغيان او گردد؟! مگر مال او است؟! آيا يك كارمند بانك به خاطر ميليون ها پول كه همه روز به دست او مى آيد مغرور مى شود؟!
همچنين در مورد حكومت ها و پست هايى كه در دست اشخاص است. آنها جز نماينده خداوند در بخش كوچكى از اين عالم هستى نيستند و با اين درك و ديد چه غرور و چه طغيانى و چه ظلم و چه فسادى ممكن است از او سر زند؟
اين بينش توحيدى، جهان انسانيّت را به رنگ ديگرى در مى آورد؛ رنگ خدايى، رنگ صلح و صفا و امنيت، و رنگ انفاق و ايثار!(1)