خدا در سوره «نحل» اشاره به گروهی می کند که به خاطر دنیاپرستی، مرتد شدند. حبّ دنيا و ثروت و جاه و مقام و دیگر شهوات مانند طوفانى است که به جان انسان مى افتد و تعادل عقلش را بر هم مى زند. امام باقر(ع) دنیاپرست را همچون کرم ابریشمی می داند که با حرص دنیا پیله ای را بیشتر و بیشتر بر خود مى تند، زندانى تر مى شود تا از غم و اندوه بميرد. امام علی(ع) دنیا را فریبنده و زیان رسان و گذرا معرفی می کند و در نصیحتی می فرماید: «حبّ دنيا، چشم را كور و گوش را كر و زبان را لال و گردن ها را به زير مى آورد».

خداى متعال در آیه 110 سوره مائده خطاب به مسیح(ع) می فرماید: 1- «تو را با روح القدس تقویت کردم». 2- «با مردم در گهواره و به هنگام بزرگى و پختگى سخن مى گفتى». 3- «کتاب و حکمت و تورات و انجیل را به تو تعلیم دادم». 4- «از گِل به فرمان من چیزى شبیه پرنده مى ساختى سپس در آن مى دمیدى و به اذن من پرنده زنده اى مى شد». 5- «کور مادرزاد و کسى که مبتلا به بیمارى پیسى بود را به اذن من شفا مى دادى». 6- «مردگان را به اذن من زنده مى کردى». 7- «بنى اسرائیل را از آسیب رساندن به تو باز داشتم».

لجاجت، خودسرى، تقلید کورکورانه و گناه، چشم حقیقت بین انسان را کور، گوش او را کر و عقل و قلب او را از کار مى اندازد. چنین کسى اگر تمام انبیاء و اولیاء و فرشتگان براى هدایتش بسیج شوند، بى اثر خواهد بود؛ آری انسان تا روح حق طلبى و خضوع در برابر فرمان خدا را نداشته باشد هرگز گوش به سخنان پیامبران(ص) نخواهد داد.

در آیه 49 سوره آل عمران، از قول حضرت عیسی(ع) آمده است: «من نشانه اى از سوى پروردگارتان براى شما آورده ام. من از گِل چیزى به شکل پرنده مى سازم، سپس در آن مى دمم و به فرمان خدا پرنده اى مى گردد. من کور مادرزاد و مبتلا به برص (پیسى) را بهبودى مى بخشم. من مردگان را به فرمان خدا زنده مى کنم. من شما را از آنچه مى خورید و در خانه ها ذخیره مى کنید خبر مى دهم».