آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

براى این که پناهگاه واقعى انسان کسى است که حیات جاودانه داشته باشد و علم و آگاهیش همه چیز را در بر گیرد و قدرت بر همه چیز داشته باشد و حاکمیت، تدبیر و اداره همه امور در اختیار او باشد، و این صفات تنها در ذات پاک خدا جمع است.

براى این که پناهگاه واقعى انسان کسى است که: نخست زنده باشد؛ چرا که موجود مرده و بى خاصیت، هرگز نمى تواند تکیه گاه کسى شود.
دوّم این که، حیاتش جاودانى باشد، به طورى که احتمال مرگ او تزلزلى در فکر متوکلان ایجاد نکند. سوّم این که، علم و آگاهیش همه چیز را در بر گیرد، هم از نیازهاى متوکلان باخبر باشد و هم از توطئه ها و نقشه هاى دشمنان.
چهارم این که، قدرت بر همه چیز داشته باشد و هر گونه عجز و ناتوانى را که موجب تزلزل این تکیه گاه است، کنار زند.
پنجم این که، حاکمیت، تدبیر و اداره همه امور در کف با کفایت او باشد، و مى دانیم، این صفات تنها در ذات پاک خدا جمع است، و به همین دلیل، تنها تکیه گاه اطمینان بخش و تزلزل ناپذیر در برابر همه حوادث ذات اوست. (1)