منظور از ذریّه در اين جا فرزندان خلفی(جانشینان شایسته) هستند كه عملکردشان در چارچوب آموزه های اجداد معصوم شان باشد.
قرآن مي فرمايد: «وقتی قيامت برپا مي شود، ملاك در آن روز نسب نيست» و در جای دیگر معیار برتری را «تقوا» بیان کرده است.
اگر تقوا نباشد فرزند پیامبر(ص) بودن فضیلتی به همراه ندارد، همچون پسر نوح كه خطاب آمد: «او از اهل تو نيست».
حتّی طبق آیات قرآن، پیامبر(ص) كه اصل اين شجره طيّبه است اگر مشرک شود یا بر خداوند دروغ بندد مجازات می گردد.
روایاتی نیز وجود دارد که رستگاری را مربوط به اهل بیت «معصوم»(ع) به عنوان بارزترین مصداق سادات می دانند.

بعضى از فقهاى معاصر معتقدند كه تعزير اختصاص به احكام اوّليّه و ثانويّه دارد، و در مورد احكام حكومتى جارى نمى شود. احكام حكومتى در حقيقت آيين نامه هاى اجرايى احكام اوّلى و ثانوى تلقّى مى گردد، و در واقع از احكام اوّلى و ثانوى مايه مى گيرد، و حكم مستقل و جديدى نيست؛ در نتیجه، تعزير براى هر نوع گناهى واجب است، چه گناه كبيره و چه صغيره، چه حكم اوّلى باشد، و چه حكم ثانوى؛ و یا حتّى حكم حكومتى، ولى نبايد فراموش كرد كه تعزير فقط ضرب نيست، و گاه فقط با يك تذكّر حاصل مى شود.

گناه صغيره و کبيره، ظلم است؛ زيرا گناه کار از حدّى که شارع ترسيم کرده تجاوز نموده. ظلم در قرآن در سه مورد به کار رفته: ظلم به خدا، ظلم به ديگران، ظلم به خود؛ لذاست که عهد امامت به کسانى که ظلم کرده اند (خواه گناه و ستم آنها به ديگران يا به خودشان باشد) نمى رسد.

اين حقيقت كه اعمال نيك و بد در روح انسان اثر مى گذارد و به آن شكل مى دهد و خوهاى نيك و بد را مستحكم مى كند، بازتاب گسترده اى در احاديث اسلامى دارد. لذا روایات ما نسبت به «اصرار بر گناه» هشدار جدی داده و اصرار بر گناهان كوچك را جزء گناهان كبيره شمرده است؛ چرا كه تكرار يك عمل در قلب و جان انسان بطور قطع اثر مى گذارد و سرچشمه تشكيل صفات رذيله و زشت خواهد شد.