«علم و معرفت» از اساسى ترين شرائط مديريت است. حضرت يوسف(ع) هنگامى كه پيشنهاد مقام مهمی به او شد، گفت: «مرا سرپرست خزائن اين سرزمين قرار ده چرا كه من امانتدار آگاهى هستم». در داستان بنى اسرائيل نيز مى خوانيم هنگامى كه آنان آمادگى خود را براى پيكار با جالوت اعلام كردند، پيامبرشان، «طالوت» را به فرماندهى معرفى كرد و چنين فرمود: «خداوند علم و قدرت جسمى او را وسعت بخشيده است». امام صادق(ع) می فرماید: «زمامداران بر مردم و دانشمندان بر زمامداران حكومت مى كنند».

در مبانی اسلامی هر یک از کارکنان دولتی باید امانتدار و توانمند باشند و مدير و فرمانده به حكم اين كه از رده هاى بالاى كاركنان هستند، بايد هر دو را در حدّ عالى دارا باشند. بدون شك «قوّت» در اينجا تنها به معنى نيروى جسمانى نيست؛ بلكه، هر گونه توانائى در مديريّت را به تناسب نوع كار، شامل مى شود. «امانت» نيز منحصر به امين بودن در حفظ اموال نيست؛ هر پست و مقامى نيز مصداقى از مفهوم وسيع «امانت» است، و اسرار هر تشكيلات نيز امانت آن تشكيلات است كه بايد در حفظ آن كوشيد.

مقام «نبوّت و رسالت» مقامى است که هم صدق را مى طلبد و هم امانت را. یعنى صداقت در نقل وحى و ابلاغ به مردم و امانت در حفظ اسرار الهى. در حقیقت صدق و امانت به یک ریشه باز مى گردند؛ صداقت، امانت در گفتار و امانت، صداقت در عمل است! لذا در قرآن تعبیر: «اِنِّى لَکُمْ رَسُولٌ اَمِینٌ» درباره نوح، هود، صالح، لوط، شعیب و موسی آمده است.

محمّد بن ادریس حنظلى(ابو حاتم) روایت کرده است: محمّد بن عبدالله بن مثنّاى انصارى براى ما حدیث کرد: حمید از انس نقل کرده که او گفته است: در یکى از حجره هاى مکّه، درباره على گفتگو مى کردیم که رسول خدا(ص) نزد ما آمد و فرمود: «اى مردم! هر که مى خواهد دانش آدم، و فهم نوح، و بردبارى ابراهیم، و صلابت موسى، و زهد عیسى، و جمال محمّد، و امانتدارى جبرئیل، و ستاره درخشان، و خورشید تابان، و ماه نور افشان را ببیند، سربلند کند و به این مرد بنگرد». آنگاه به على بن ابى طالب اشاره کرد.