يحيى(ع) از همان کودکی مشغول عبادت خدا شد به طورى كه پس از مدتى بدنش لاغر و نحيف گشت. آن حضرت از ترس جهنم آنقدر گریست که صورتش زخم شد. هر گاه زکریا(ع) می خواست مردم را نصیحت کند اول نگاه می کرد که یحیی(ع) در آنجا نباشد چراکه با شنیدن سخنان پدرش فریاد «واغفلتاه» سر می داد و سر به بیابان می گذاشت و در گوشه ای از بیابان از خوف خدا شروع به ناله می کرد. آن حضرت از خوف خدا از همه چیز دنیا دل کَند و برای عبادت به بیت المقدس رفت و عاقبت هم در راه خدا و خوف از او به شهادت رسيد.

حضرت یحیی(ع) فرزند زکریا(ع) می باشد که معاصر حضرت عیسی(ع) و از پیامبران بنی اسرائیل است و در کودکی به نبوت رسیده است. وی پسر خاله عیسی(ع) بود و تا پایان عمر مثل او ازدواج نکرد و چون کتاب آسمانی نداشت عامل به کتاب تورات حضرت موسی(ع) بود و او بود که حضرت مسیح(ع) را غسل تعمید داده است.

ابوبکر با استناد به حدیثی که مدعی بود از پیامبر(ص) شنیده است، فاطمه(س) را از ارث محروم کرد. این حدیث که از قول پیامبر(ص) می گوید: «ما پیامبران ارثى از خود به یادگار نمى گذاریم»، از جهاتی قابل نقد است: 1- این حدیث با متن قرآن سازگار نیست. 2- روایت فوق، معارض با روایات دیگرى است که نشان مى دهد: ابوبکر تصمیم گرفت «فدک» را بازگرداند. 3- هدف اصلى از روایاتی مانند: «العُلَماءُ وَرَثَةُ الأَنْبِیاءِ»، این بوده که روشن سازند، سرمایه انبیاء، علم و دانش بوده، بى آن که نظر به اموال داشته باشد.

به اعتقاد مسلمانان، مریم(س) مظهر عصمت و پاکدامنی، صداقت و عبودیت است.  پدرش عمران نبی(ع) قبل تولد مریم از دنیا رفت. مادرش او را برای خدمت به خانه خدا گماشت. سرپرستی او بواسطه قرعه به زکریای پیامبر(ع) واگذار شد. پرورش مریم (س) به گونه ای خارق العاده و نیکو بود که خداوند آن را به خود نسبت داده است. زکریا برای مریم(س) مکانی دور از نگاه مردان در معبد ساخته بود تا با فراغت خیال به عبادت بپردازد. خداوند از مریم در محرابش با غذای مخصوص  پذیرایی می کرد.
 

با مراجعه به آیات قرآن – که سرگذشت انبیائی چون آدم، نوح، ابراهیم، اسماعیل، اسحق، یعقوب، زکریا، یحیی، داود، سلیمان، موسی، هارون و... را بیان می کند - پى مى بریم که سنّت الهى بر این قرار گرفته که اوصیاء انبیا را به معناى عام آن، که مرادف با حجّت خدا بوده و شامل نبىّ و امام و وصىّ مى شود، از ذریّه آنان قرار دهد. هیچ پیامبرى نیست جز آنکه وصىّ یا اوصیائى داشته و خداوند آنان را از آل و ذریّه آن پیامبر قرار داده است، خواه آن اوصیا پیامبر باشند یا خیر.