امام علي(ع) برای خاموش کردن فتنه معاویه در بصره، نامه اي تند و كوبنده با پيكي به سوي آنها فرستاد: «... بعد از جنگ جمل، مجرمانِ شما را عفو و شمشير از فراريان برداشتم و كسانى را كه به جانب من آمدند پذيرفتم، [و دستور دادم که] فراريان را تعقيب نكنيد و مجروحان [بى دفاع] را نكشيد، آنكه به خانه خود بازگردد و در خانه را ببندد در امان است و آن كس كه اسلحه بر زمين بگذارد در امان است. حال اگر افكار مُهلك و آراء ضعيف و منحرف از مسير حقّ، شما را به ستيزه جويى و مخالفت با من بكشاند من همان مرد ديروزم. سپاه من آماده و اسب ها را زين كرده و جهاز بر شتران گذارده ام، و اگر مرا مجبور به حركت به سوى خود كنيد حمله اى به شما بياورم كه جنگ جمل در برابر آن بسيار كوچك باشد».

عایشه که بعد از کشته شدن عثمان، مدام روضه مظلومیت او را می خواند و داعیه خون خواهی از او را داشت، اولین کسى بود که عثمان را سرزنش مى‏ کرد و مردم را در کشتن او به طمع انداخت، تا جایى که می گفت: نعثل را بکشید، بکشید این پیر کفتار را که هنوز پیراهن مصطفى(ص) کهنه نشده سنّت او را کهنه گردانید.

عبادت، تفسیر قرآن و تربیت شاگردانی مانند عبدالله بن عباس به عنوان سرآمدترین مفسر قرآن در میان اصحاب، پاسخگویی به سؤالات مسیحیان و یهودیان و دفع خطر شبهات آنان از جامعه اسلامی، بیان احکام شرعی پدیده های نوظهور، تلاش برای تأمین زندگی نیازمندان و بی نوایان، مشورت دادن به خلفای وقت برای رفع کردن مشکلات سیاسی روز، از جمله فعالیت های امام علی(ع) در دوران خلفا می باشد.

واقعه «یوم الدار» را گروهى از صحابه از جمله: امیر المؤمنین على(ع)،  براء بن عازب الأنصاری، ابو رافع مولى رسول الله(ص)، عبدالله بن عباس، عمرو بن ميمون‏، ابوبکر بن أبی قحافه، عمر بن الخطّاب و قیس بن سعد بن عباده الأنصاری، نقل کرده اند.

این حدیث شریف را تعداد زیادى از صحابه نقل کرده اند، مانند: امام على(ع)، سعد بن ابی وقّاص، معاویة بن ابى سفیان، حبشى بن جناده، جابر بن عبدالله انصارى، ابوسعید خدرى، سعد بن مالک، اسماء بنت عمیس، عبدالله بن عمر، ابن ابى لیلى، مالک بن حویرث، عمر بن خطّاب، عبدالله بن عباس، امّ سلمه، عبدالله بن مسعود، انس بن مالک، زید بن ارقم، ابوایوب انصارى، ابو برده، جابر بن سمره، براء بن عازب، ابوهریره دوسى، زید بن ابى اوفى، نبیط بن شریط، فاطمه دختر حمزه، و دیگران.