پیدایش تشیّع به زمان صدر اسلام بر می گردد و نخستين كسى كه بذر تشيّع را در اسلام پاشيد شخص پیامبر اکرم(ص) بود. احاديثى كه از آن حضرت نقل شده، گواه این مطلب است و راويان اين احاديث تماماً از بزرگان اهل سنّت مى باشند. بزرگانی مانند: سيوطى در «الدرالمنثور»، ابن عدى، ابن حجر عسقلانی، ابن اثير در «نهايه»، زمخشرى در «ربيع الأبرار» این احاديث را نقل كرده اند.

در برخی از كتابهاى اهل تسنن تاكيد شده كه آيه تبليغ در شأن على(ع) نازل شده و روایاتی از صحابه در این مورد ذکر شده است. اين احاديث را علمائي مانند ابونعيم اصفهانى، ابن عساكر، فخر رازى، ابو اسحاق حموينى، ابن صباغ، سيوطى، قاضى شوكانى، آلوسى، قندوزى و ... در كتاب‌هايشان نقل كرده اند. در مقابل نیز برخي علمای ایشان از كنار آيه به راحتي گذشته اند.

در بیش از 30 کتاب معروف اهل سنت، روایات متعددى مبنی بر این که آیه فوق در شان على(ع) نازل شده است، آمده. از جمله: محبّ الدین طبرى در«ذخائر العقبى»، صفحه 88 و علامه قاضى شوکانى در تفسیر«فتح القدیر»، جلد 2، صفحه50 و در«جامع الاصول»، جلد 9، صفحه 478 و در«اسباب النزول» واحدى، صفحه 148 و در«لباب النقول» سیوطى، صفحه 90 و....

در روایات فراوانى که از طرق معروف اهل تسنن و شیعه نقل شده، صریحاً این مطلب آمده است که: آیه اکمال دین(آیه 3 سوره مائده) در روز غدیر خم و به دنبال ابلاغ ولایت حضرت على(ع) نازل گردید.
«حافظ ابو نعیم اصفهانى» در کتاب «ما نزل من القرآن فى عَلى(ع)» از «ابو سعید خدرى» صحابى معروف، نقل کرده که: پیامبر(ص) در غدیر خم، على(ع) را به عنوان ولایت، به مردم معرّفى کرد و مردم متفرّق نشده بودند تا این که آیه «اَلْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ...» نازل شد.
 

پیامبر(ص) ابوبکر را همراه آیاتى از اوّل سوره برائت به سوى مکّه اعزام کرد تا آن را براى اهل مکّه اعلان کند. در این لحظه جبرئیل از طرف خدا آمده و گفت: این مأموریّت را جز خودت یا کسى که از توست نباید انجام دهد. پیامبر(ص)على(ع) را با شتر خود در پی ابوبکر فرستاده و فرمود او را دریاب، و هر جا که او را دیدى نامه را از او گرفته عازم مکّه شو و آن را براى اهل مکّه اعلان کن. على  به او رسید، نامه را از او گرفت و عازم مکّه شد، حجّ را به جا آورد و آن را ابلاغ و اعلان نمود .